Έτσι όπως, εξοντωμένος από
λύπες, νικήθηκα
από τις συστολές, το θάρρος
μου
πάνω σε πέταλα λουλουδιών
επικάθησε
ιριδίζον.
Και ο ύπνος μου ναύλωσε
ακαταμάχητα ιστιοφόρα
που χαρακώνουν με περηφάνια
την θάλασσα.
Ξέχειλος ουρανός από νέφη και
υποσχεμένη βροχή
γρατζουνισμένος από τα νύχια
ενός μικρού διαβολάκου αέρα
τρεμουλιάζει το θαμπό χρώμα
του πάνω στην μέρα που αξίζει κόπους ελπίδας.
Οι επίγειες δημοκρατίες
νοτιστήκανε και
καταρρακώθηκαν.
Άδεια Τετάρτη, σαν κυρία επί
των τιμών
ανασυνθέτει την εικόνα
αγωνίας…
Την αγάπη την ανάβεις δίνοντας
πνοή στο φιλί σου
Και την σβήνεις κρύβοντας την
ψυχή σου σε αθεμελίωτα λόγια.
Τι πράγμα είναι να είσαι και
τι δισταγμός
Να επωάζεις θλίψεις και τις λύπες
τις ένδοξες!
Θαυμάσια κρυψώνα ο έρωτας θαυμάσια
σε καλύπτει
Και σκοτεινιάζεις και φωτίζεσαι
Κυνηγώντας τον αληθινό εαυτό!
Το ζαλισμένο φως εκρήγνυται μες
την παλάμη του μεσημεριού
Ζω από την ευτυχία των χρωμάτων
Οι αναπνοές μου θύελλες
αμυντικές
Παραδεισένιες λάμψεις φυλακίζουν
των ματιών μου οι κόρες
Κρατώ την φαντασία μου
προφυλαγμένη
Από πίστη που εξέλειπε…
Α ορμή της πεταλούδας και τι
ωραία που πετάς προς τα αδιάβατα ύψη!
Ψυχή μου τι ωραία που πετάς προς
την αιωνιότητα!
Σμίγουν στων αισθήσεων το καμίνι
όλες οι φλόγες του καιρού και το σώμα
Μια λαμπάδα είναι που καίγεται
αφιερωμένη
Στου Έρωτα το φωτεινό βασανιστήριο!
Σκοτώνομαι μέσα στις αδάμαστες
κυριαρχίες των λέξεων
Δίχως παραίτηση, ώριμος για αγέραστες
συναντήσεις
Με τα οράματα, με την θρησκεία
την άλλη
Που ανταμείβει εδώ και που η
θητεία της τελειώνει όπου ο ουρανός στα μάτια σου ζωγράφισε
την αθωότητα!
Σφυγμομέτρηση…
Δύσμοιρη Τρίτη,
εξουθένωσε την ακινησία μου!
Ήρθα ως εδώ, προσκυνώντας
καθαρότητες που πρεσβεύεις·
Θερμαίνεται το βασίλειο
Της γης και μια μπόρα
βανδαλίζει τον σκανταλιάρη Οκτώβριο·
αιωνιότητες τα φύλλα
στα κλωνιά των δέντρων, γυαλίζουν
στιλπνά
και μιλούν
με ποικιλία φωνών και επιφωνημάτων.
Αιτία το φως –
και διαφάνεια σκορπίζει
Στον λατρευτικό χώρο του
φθινοπώρου
του εργατικού·
Με εμπαίζει η σιωπή –
και εκβάλω στην θάλασσα των
αισθήσεων…
ΣΤΡΑΤΗΣ
ΠΑΡΕΛΗΣ
ΑΠΑΥΓΑΣΜΑ
ΑΘΗΝΑ 2020/ 21
ΤΙΤΛΟΣ ΑΠΑΥΓΑΣΜΑ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΣΤΡΑΤΗΣ
ΠΑΡΕΛΗΣ
ΣΧΕΔΙΟ
ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ ΜΑΡΙΑΝΘΗ η εγγονή!
ISBN
Είσαι
πλήκτρο που φέρνει κοντά την μουσική
όλο
το σώμα σου
μια
μελωδία
βάφει
την παρτιτούρα των πόθων με πάθος
αφόρητο
Ένδοξη
μες την παροδικότητα των ημερών!
Μπλέκονται
οι μουσικές με την αγρύπνια και το αποτέλεσμα πάντα ποιητικό!!
Ξαφνικά
ήχος της θάλασσας
και
τα πουλιά διαμάντια
καρφωμένα
σε μετέωρο ουρανό
Σάλπιγγες
που βοούν για Ειρήνη,
θεϊκές
ταξιαρχίες φωνηέντων που έπλασαν
απ’
αρχής λεξιλόγιο, λέξεις και λέξεις
Και
το ασχημάτιστο σώμα των ερωτών κάπου
εκεί
που η μέρα αυγάζει και καλεί σε εγρήγορση,
χαμός
να
γίνεται χαμός και όλα να σου απιστούνε
Ώσπου
στο τέλος μια μυγιάγγιχτη σιωπή να στήνει κράτος και
ο
ερωτευμένος να χαμόγελα σίγουρος
για
τα έχει του
θαύματα
όλα!
Φλύαρος
κόσμος,
σαν
πτέρυγα μάχης,
λαχπατά
μέσα στις λάσπες και
καμώνεται
τον καμπόσο
Τίποτα
δεν είναι,
μόνο
ένας επηρμένος τσαρλατάνος που τον αγνοεί
επιδεικτικά
ο θεός
Τους
άλλους χρόνους γεμίζει εξανθήματα
Συνομιλεί
με δραπέτες είναι αλητήριος τόσο
Μάχεται
και τον εαυτό του και λαχανιασμένος περπατά
Στην
παραλία που φλομώνει από περαστικά ανθρωπάκια
Που
βάφουν γκρίζο το απόγευμα
Ξεδοντιασμένη
φάλαγγα αποδεκατισμένη διμοιρία που παραπατά σε ναρκοπέδιο βαρύγδουπο
Βάλλεται
από παντού και δεν χώρα στην ποίηση μου
Γιατί
εγώ για τα λουλούδια και για τους καλούς ανθρώπους φιλοδόξησα μόνο να γράφω!
Για
σας που δεν κοιμάστε, όλος ο ουρανός είναι πόνος!
Είναι
μια προστακτική επικολλημένη σε τοιχοποιία της παρακμής
σε
βρίσκω εκεί, άχνα να ανασαίνεις σαν
οπτασία
αέρινη που δηλώνεται με σιωπή και με αίμα
Μεσημέρι
καρφιτσωμένο στην άκρη του ουρανού
Χτενίζεσαι
και όμως δεν υπάρχεις
Είσαι
ένα εδάφιο στο πιο ασήμαντο βιβλίο του θανάτου
Που μηνάει
πως, το τέλος σου, ανήκει σε μια τάξη άλλων γεγονότων!!
Σαν
ένα τρεμουλιαστό φύλλο που πέφτει και το παρασέρνει ο αέρας
σε λερά
πεζοδρόμια όπου περαστικοί
φτύνουν
και προχωρούν προς την αγωνία τους
Αξημέρωτα
ακόμη
διαβάζοντας
σε επαναλήψεις την ταριχευμένη συμπρωτεύουσα
ο
Σεπτέμβριος δράκος ζωντανός που βγάζει φωτιά
από
το στόμα του,
κάνοντας
αληθινά τα παραμύθια
και
η Πέμπτη
σκλάβα
της εβδομάδας χορεύει
επάνω
στα πλακάκια της πλατείας
ντροπαλή
και υποταγμένη
και
μόνη της!
Το
μεσημέρι είναι μια σκηνοθετημένη απάτη ξετυλιγμένη στους δρόμους και τις βουερές
πλατείες
Λείπει
για όλα το έναυσμα
Περνούν
λεωφορεία και αυτοκίνητα που στριγγλίζουν
Περνά
η ζωή περνά ο καιρός περνούμε αδιάφοροι για τις εξελίξεις
Τίποτα
δεν αλλάζει δυστυχώς
Όλα
μυρίζουν σήψη και μπαρούτι νοτισμένο..
Υπερβολή
χαρίζει ο Σεπτέμβριος στην συννεφιά του
Βαρύθυμος
και πλανεμένος τόσο
Χαίρου
μικρή μου, φτάνουν όλες οι παρομοιώσεις πάνω από την Σαλονίκη
Ορμούν
τα ένστικτα σου να πλάσουν πραγματικότητα
Ψιχαλίζει
μες το παραμυθένιο απόγευμα
Συμβαίνουν
αυτά που ήταν να συμβούν
Η
αφεντιά σου σπέρνει ένα φως ερωτικό
Είσαι
γεμάτη πεταλούδες καλοκαιρινές
Αφήνεις
τις αγκύλες ανοιχτές να χωρέσουν
φθινοπωρινές
εικασίες
Η
Θεσσαλονίκη γεμίζει νεράιδες που καθοδηγείς εσύ!
Πιθανόν
ότι συμβαίνει να είναι θάλασσα
και
βαθιά συννεφιά του Σεπτεμβρίου
Μια
μπόρα ξαφνική που δεν την περιμέναμε μια ατασθαλία των γεγονότων
Είσαι
εκεί κι είμαι εδώ αρχίζοντας να γεωμετρούμε την ευαισθησία
Ο
χρόνος πάντα κάθετος και οριζόντια καρατομεί
Κοίταξε
μέσα στον ορίζοντα που τρέπονται σε φυγή οι αποφάσεις
Μυρίζει
σκλαβωμένη ψυχή και έλεος των θαυμάτων όταν πέφτω να κοιμηθώ και κλείνω όλα τα
φώτα
Ακόμα
και στα καντηλάκια τ’ ουρανού!
Για
να προσιδιάζει η μελαγχολία στο μούτρο μου την αχρήστεψα και έζησα ευτυχισμένος
απόψε
Βιοπορισμός
μέχρις εσχάτων βλέπετε
και
τι να σας πω;
Ανήκω
στους προύχοντες των αισθημάτων
είμαι
ευχαριστημένος γι αυτό
Και
φουσκώνω το στήθος σαν κάποιος που πολύ παινεύεται και το ευχαριστιέται
Σε
λίγο βραδιάζει
Πετώ
την σκούφια μου δώρο μου ο στίχος
Κι
είμαι ειλικρινής όσο κανείς πως κρύβω μέσα μου αμέτρητες αθωότητες!
Κι
απ’ το παιχνίδι για να δραπετεύσεις θα φανούν τα κότσια σου
Νύχτες
αλώνισες στα μέρη της αβύσσου
Έμαθες
μες την πίκρα να εργάζεσαι
Αλλά
προσβλέπεις σε αποκτήματα του παραδείσου!
Ανέφελος
κόσμος ανέφελος ουρανός
Σκαρφαλώνω
μανιωδώς - πουθενά δεν πηγαίνω
Βάφω
πορφυρές τις ελπίδες μου
Μανιώδης
Με
το απόγευμα το εύθρυπτο βάσανο μου σκορπά σε κομμάτια
Περισυλλέγω
την θλίψη μου
Την ποντίζω
στα ρηχά της θαλάσσης
Ακούγεται
όπως σειρήνα μανιασμένη
Το
ένα σκέλος του νου μου μες την απεχθή γαλήνη, το άλλο
Φυλλομετρά
την πόλη και της λείπονται τα καλά γεγονότα
Μόνο
μια άστοχη πραγματικότητα τσακίζεται και μας πονά
Απόψε
Κι εμένα
και σένα!
Χρωστάω
κάτι αρχαίες θάλασσες για να σε νιώσω χρωστάω κάτι περικοκλάδες παρομοιώσεων
Έτσι
σε πλησιάζω αγνά και καταποντίζονται οι φόβοι μου
Μόνο
οι πόθοι μου θρασεύουν και ζητούνε νίκη
Όπως
ο κάθε έρωτας θέλει!
Από
τα ασκλάβωτα ήθη μου ορίζω λέξεις που με τέμνουν
Και
με αποδίδουν ακέραιο
Στην
μοίρα του απογεύματος
Τρέμει
το φως
Και
ιδρύει τις μεγάλες γαλαρίες των ψευδαισθήσεων
Τ’ ακολουθώ
Παίζω
μαζί του
Παις
ο αφελής κι ο αιώνιος
Κυρτώνονται
τα λεξιλόγια και τόξα μου μοιάζουν
Που
βάλουν με τα βέλη τους κατά της νύχτας που έρχεται
Φορτωμένη
σιωπές αθυρμάτων..
Με
κυβερνά το δειλινό των αινιγμάτων
Είναι
βυθισμένος ο κόσμος μου
Χρυσίζει
ο ουράνιος θόλος
Εγκαθιδρύει
την πίστη μου
Στα
ρηχά των νεφών ένα θαλασσοπούλι εικάζει
Θεότητες
που στο κενό πλανώνται της αβύσσου
Άκαιρο
το φθινόπωρο παρακμασμένο
Παναγία
μου ποσό δικαίωμα ποιημάτων αξιώνω και θέλω
Εγώ
ο μοναστηριακός καλόγερος που νέμεται ευφράδεια των ουρανών!
Χορταίνει
ενθουσιασμό η νύχτα και αγαπά τις σκιές το φεγγάρι
Το γάλα
του πάθους πίνουν τα σώματα και παλεύουν ιδρωμένα σεντόνια
ολοστρόγγυλο
είναι το ποίημα και κατρακύλα στις πλαγιές μου του νου
Σαλπίζει
χίμαιρες ο Θερμαϊκός
Ανακάλυψε
με ανάμεσα στα ψυχρά ετούτα πράγματα που εξαργυρώνονται με μιαν αξία που
εκλείπει
Βάφτισε
με στο φως όπως βαδίζεις προς την μέρα και η αισιοδοξία σου χώρα στην τσέπη μου
σαν μια δεκάρα που παλιώνει
Ερχόμαστε
από μια τιποτένια συγκυρία
Αδαείς
από συμπόνια σπέρνουμε μόνο τον πόνο...
Να
δεις που ότι κουρδίζω παίρνει σχήμα καρδιάς και με κερδίζει
Εξουσιάζω
μιαν αγάπη που δεν σώνεται
Κι
έτσι κι αυτή περίτρανα μ’ εξουσιάζει
Στον
υπερθετικό οι ατασθαλίες μου στον υπερθετικό
Αλλά
και πως να ζήσεις συνταγμένος με εκείνα που σου αφαιρούν ουσία;
Αφού
και στο σταυρόλεξο του έρωτα οποίος καταλαβαίνει λάθος γράφει λάθος
Μια
ντροπαλή αγάπη έχω και χρησμοδοτώ καλόγνωμα μες τον καιρό!
Πυρακτωμένο
ναυάγιο του ουρανού
Το
βλέπω που στενάζει
πλημμυρισμένο
Μνήμες
και βάσανα
Λογάς
αέρας της Πέμπτης
Τσούζει
επάνω στα φυτά
Τον αποκρυπτογραφώ
τοκίζοντας τον επί την μελαγχολία μου
Ένα
κουρέλι είναι
Που
στρώνεται να περάσει από πάνω του ο βασιλιάς αθίγγανος
Το
παραμύθι αλλάζει
Αφήνει
μια γεύση πάθους μες την σελίδα μου
Ο
Σεπτέμβριος ασθμαίνει φυγόδικος από όλα
Φέρεται
με τσιγγούνικη ευγένεια
Είναι
θεός παρακμασμένος
Και
πάντα τα ποιήματα ξελασπώσουν αυτόν τον κοσμάκη από την μιζέρια του
Στέκονται
στο ύψος θαυμάτων
Και
γι’ αυτό κι εμείς τα συνδράμουμε
Με
προσοχή και αγάπη!!
Για
να τελούνται σωστά τα επεισόδια των θαυμάτων
Οι
μέρες αγκαλιάζουν το φως και το απλώνουν ολόγυρα
Μια μεστή
καλημέρα φτάνει σε μας τους κουρασμένους
Αγγίζουμε
την διαύγεια και χανόμαστε μέσα της σαν μια αισιοδοξία απορροφημένη!
Όσα
γράφονται είναι ένας σεβασμός προς τις ουράνιες αποσκιρτήσεις
Είναι
βαθειά η Θεσσαλονίκη και φλέγεται
Ζεύω
αταξινόμητα φεγγάρια και δεν με θάλπει ο ύπνος μου
Μισός
ο ίδιος εγώ και μισός κάποιος άλλος
Που
υπερασπίζεται λέξεις και φορά την ψυχή του ανάποδα
Σχεδόν
που νύχτωσε εγώ αναγνώθω μια χίμαιρα θεοτική
Που
υφαρπάξει την φασαρία και την μετατρέπει σε όνειρα...
Θηλυκή πλώρη!
Κοντά
στην λίμνη χτίστηκες σαν ρίζα θεοτική.
Θηλυκό
νέφος ειδή του ανέμου περιρρέουσα
Ομορφιά,
που σκέπει την ευδία των χαμηλών
Προσεγγίσεων-
κι όταν ακόμη
Η
μορφή σου ένα αρχέγονο είναι
Φως
που εκλεπτύνεται πάνω στην σμίλη των δέντρων, εκεί
Που
η φωνή που αποκτάς έχει αξία
Και
τελαλίζει ύμνους τους λατρευτικούς σε όλο
το
στερέωμα!
27.9.2020 Αθήνα
Δαίμονα
κουρασμένο κρύβουν οι μέρες και αισιοδοξία αιχμηρή
Παντού
καπνός θυσίας και μήτε που θα νιώσεις τσίκνα που
στέλνουν
στους ουρανούς τα σφάγια
η
εντολή να σέβεσαι αιώνια είναι
Διαδρομές
απ’ την αγνότητα ως την απόλυτη
ιερότητα
των μετά θρησκειών-
πελάτης
των ιδεών είναι ο άνθρωπος
Ερωτήσεις
που δεν θα απαντηθούν, απαντήσεις
που
δεν καλύπτουν κανέναν-
με
συνείδηση πας και με συνείδηση καθεύδεις και γεύεσαι όνειρα
Όπως
συνθέτεις χίμαιρες και ο Θεός ξαφνιάζεται και συμπαράσταση σου στέλλει
Η
Τέχνη μια χοάνη για να χωνευτούν εντός της κάθε
λογής
χαρές και λύπες και οδύνες!
Ηλιαχτίδα…
Οι
εποχές αφήνουν την καλημέρα μου δισταχτική
πάνω
στο πρόσωπο της μέρας-
Ένα
αποτύπωμα αισθήματος μπαλώνει την ευαισθησία
Ποιός
είσαι εσύ ο φωτεινός συνομιλητής μου που ξυπνάς
πρωί
και επαναστατείς για να ζήσεις;
Ο
κάθε δρόμος είναι τρόπος και είναι φιλοσοφία έτσι κι αλλιώς
Κάνει
τα πράγματα ομορφότερα
Και
οι αγώνες να σταθούμε εκεί που πρέπει μια αγωνία που δεν παύει
Να
σπέρνει ανησυχία και φόβο. Αλλά εκεί
Που
έρχεται η καθαρογραμμένη ηλιαχτίδα
Να
κτίσει την μέρα, εκεί
Ο
κόσμος γίνεται καλύτερος
Και
μας αξίζει!
Ραγισμένος
ύπνος ραγισμένος ουρανός πουλιά
Που
σε τραβούν κατά το άπειρο
Μια
σκηνή ύπνου που την ζηλεύει κι ο θάνατος μια σκηνοθεσία ανοικτών ενδεχομένων
που τα πετυχαίνεις ολόγυμνα
Να
σε δίνουν στεγνά στην ατέλεστη πλευρά της Ιστορίας.
Πάντα
μια άποψη είσαι νηφάλιου κόσμου που γαλουχήθηκε στο φως του φεγγαριού και
φλερτάρει
Με
το ατσαλάκωτο άστρο…
Πρόσωπο με δυο φεγγάρια…
Σεμνό
πρόσωπο, στολισμένο
ντροπή
των ερωτών.
Στην
συστολή των συμπεριφορών, στο πάθος
Που
και να το κρύψεις δεν κρύβεται, πρόσωπο
Γυμνό
στον πόθο και στα ουράνια
μονοπάτια,
ανατέλλει
Σαν
οπτασία καθαρή και απαλλάσσει
Την
νύχτα από τα διπλά φεγγάρια της…
Πρόσωπο
μέσα στην αγρύπνια μου, μάχεται
Τις
σκιές και διαλέγει το μετερίζι
της
αφής- Άγγιγμα το άγγιγμα να μένουν
κοίλα
τα κυρτά και πιο κυρτά τα κοίλα: σαν
τεντωμένο
τόξο που την έξαψη την ίδια σημαδεύει!
Ύβρις και μόνον…
Εντολές
παίρνει ο αέρας από τον ουρανό
Κάθετος
ο πόνος κι η λύπη
Στείλε
την σκέψη σου μακριά και φτάσε
Το
απώτατο ύφος του ηθοποιού Χρόνου
Γεννήθηκαν
τα λόγια από τις κουβέντες μας και μας
παραξένεψαν
κιόλας
Μπορεί
να ακμάσαμε σε άλλες εποχές, τώρα
προστάζουν
ταπεινώσεις οι καιροί
Ποιός
φείδεται αισθημάτων και ποιός
Προσκυνά
των ισχυρών το δρεπάνι;
Αιμολάφτες
ζητούν και άλλη συντριβή που
δεν
αντέχεις
Των
τσαρλατάνων η χαρά αυτή η οικουμένη
Βοά
από αναίσχυντους που δεν φοβούνται τι
Ύβριν
διαπράττουν και τι έγκλημα-
Κάθετος
ο πόνος και η λύπη και
Μια
αλληλεγγύη που ζητάω πώς μπροστά μου ολοένα
λες
και συντρίβεται!…
29.9.2020
Για
να γελούν τα ταμεία, καταπίνουν διαρκώς μεγεθυμένα συμφέροντα
Άφες
αυτοίς που θα κοιμούνται πάντα
Σχεδιάζουν
θανάτους οι Ισχυροί
Πόσο
η ζωή να κοστίζει;
Εμείς
μ’ ένα χαμόγελο αναρριχηθήκαμε στα δύσβατα όρη
Πώς
συσπειρώνεται γύρω από το Φως το μελίσσι
Και
τρέμει κρουστό μες την λιακάδα; Έτσι
Στην
μοίρα αντιπαρατασσόμαστε και νυν
Εμπνευσμένοι
είμαστε
Στην
Ουτοπία!
Πριν
ξημερώσει μια σκαιά ρωγμή τέμνει τον ουρανό˙
οι σκιές πέφτουν λιπόθυμες μες το απελπισμένο σκοτάδι˙ ένα πουλί σταματά
πάνω στα σύρματα του φράχτη και κοιτά που η μοναξιά στρώνει ανάγωγα σεντόνια˙
παντού άνεμος φθινοπωρινός˙ πλακώνει τις μνήμες με σκόνη˙ πού να ανακαλύψεις
την θεότητα; Στον όρθρο επάνω ξεφλουδισμένα όνειρα τσακίζουν την επιθυμία
μονοκόμματα…
Των αισθημάτων η απόχη…
Ιδρωμένη
και φουρτουνιασμένη απ’ τις εξάψεις
Λυγίζεις
σαν ένας ίσκιος ισχυρός
Και
πας. Στο κορμί σου
Το
φθινόπωρο αφήνει μια λεπτή πούδρα
Αισθημάτων
που καθαγιάζουν την όψη σου! Φεύγουν
Πληθυντικά
τα δευτερόλεπτα
Βραδυφλεγή.
Ανοίγουν
τις
άλλες πύλες
Εκείνες
της φαντασίας και η οσμή σου
είναι
γιασεμί και λεβάντα
Βαρύτιμη.
Ζητώ
την ζωγραφική να με συνδράμει για να σε ιστορίσω με χρώματα ενώ
Μόνο
με λέξεις πιο πολύ τα καταφέρνω˙ κι έτσι
Τελειώνει
η αποτυπωμένη ιστορία μου
Μες
την ερωτική φωτιά που έφερε ο πόθος για τον πόθο…
Η αφή…
Ξαφνιάζει
η φωνή των δαχτύλων
Καθώς
δεν είναι μουσική αλλά μια κλίμακα που μετατρέπει
Την
αφή σε αγίασμα. Συγκεντρώνω
μνήμες
και αγαπώ ακόμη τα σώματα
Που
επάνω τους το χάδι ποτέ δεν ήτανε ιεροσυλία. Άφησαν
κάτι
σαν απομεινάρι φωτιάς
Που
ολοένα την φωτιά μου θυμίζει.
Τώρα
ο πόθος είναι μια ρίμα κοσμική.
Ζεύει
στην έρωτα τον έρωτα.
Και
στο αφρόντιστο πλάτος της νύχτας
Τα
σώματα σμίγουν και πάλι κάτω από το ήσυχο φεγγάρι
Ξανά
και πάλι παθιασμένα
Λατρεία στην ύλη…
Αν
λατρέψεις την ύλη
θα
σου απιστήσουν τα ουράνια
γι’
αυτό χρειάζεται προσοχή!
Φλογέρα
έχει ο ερημίτης και μαζεύει
τα
νέφη έξω απ’ την σκήτη του.
Όπου
μπουρδουκλώνονται τα λόγια, απέφευγε!
Και
μήπως θα βελάξει ο αμνός και μήπως το πουλί
θα
σου κελαηδήσει;
Αν
λατρέψεις την ύλη να ξέρεις θα θυσιαστείς ακέραιος-
Σαν
ένας τυφλωμένος παλιάτσος
που
τον χτυπά η βροχή
στο
πιο απόμερο παγκάκι της πλατείας…
1.10.2020
Ανάμεσα
σε τιποτένιες αλήθειες
ισορροπούν
οι Ομορφιές·
να
εκεί, πιο πάνω από την κοπριά στην ρίζα μίας τριανταφυλλιάς, το τριαντάφυλλο
ανθίζει
και
αξίζει όσο η χαρά της μέρας!
Κι
ο ουρανός
σεμνός
και λιγομίλητος
μπροστά
του υποκλίνεται!
Πλανήτης
από σκουριά και αφρισμένο γάλα
Ντεραπαρισμένος
στα χαντάκια στου σύμπαντος
Πλανήτης
ανισόρροπος μες τις ουράνιες συναντήσεις
Μαστίζεται
από καταιγίδες κομψές
Υποτάσσεται
στην φθορά του συνόλου-
Πλανήτης
από συμπληγάδες και κύκλωπες
Ζέχνει
και πυροβολεί με την αρμύρα του
Φρίττει
τσαλακωμένος τόσο που δεν λέγεται
Φιλοξενεί
τα κολασμένα παιδιά του
Έρμαιος
στο κενό ενός μπαρουτοκαπνισμένου ουρανού…
Για
μια τόλμη αποκοτιάς αποφάσισα να κλειστώ
στα
καρυδότσουφλα της σιωπής-
Μόχθος
και πόνος σαν ηλεκτροκολλημένα γεγονότα
Αυτή
η ζωή!
Μεταναστεύω
από φήμες σε περιφρονήσεις
Σίγουρος
ο εγώ που το εσείς περιέχω!
Με ξεκάρφωτο πόθο!..
Αμερόληπτο
πρωινό και Σαββάτο ο ύμνος επιφέρει θρησκεία
και
μπουχό ονομάτων σαν ζαλισμένο σμήνος πεταλούδων που ίπτανται μες τον οντά του
ουρανού.
Κάπου
ήπια ροσόλι εγώ και ευλαβικά εκκλησάκι της προσέλευσης βρήκα να ‘ρθω και να το
προσκυνήσω!
Απ’
όλες τις γεωμετρίες λάθος μέτρησα το εμβαδόν του πόθου και ασκήτεψα σε μια
τρανή Ομορφιά!
Σάμπως
Μαντόνα σάμπως μια θεά
Αρχαία
που επάνω στον αφρό περπατά
Των
κυμάτων γνώμη έσπειρες καλή
Και
γιασεμένια…
Κι
όπως σκεφτόμουν το φιλί σου θα με πήρε ο ύπνος
Κάτω
από τις καστανιές στο ζουλιγμένο μάγουλο της πέτρας να ονειρευτώ
Πως
ήμουν πρίγκιπας και σου τρυγούσα χάδια στο σπαθάτο μεσημέρι που το έσκιαζε ο
πόθος!
3.10.2020
Αντίλαλος του Σαββάτου…
Χτίζονται
μέσα μου οι ξαφνικές χαρές. Ωστόσο
μελαγχολώ
κρύβοντας τα μαλακά δόντια μου
και
βουλιάζω στον μακάριο ξύπνιο.
Εικόνες
βρίθουν στον νου μου χιλιάδες,
ένας
συνωστισμός αυταπάτης
που
ιππεύει τον νου μου που σαν άλογο τρέχει
μες
σε λιβάδια
φαντασίας…
Εκεί
που απομακρύνεται η πραγματικότητα
από
τα γεγονότα, και ήχο βγάζει
γλαφυρό
ένας
θρίαμβος αισθήματος που παίζει πάνω από των πραγμάτων
την
μηδαμινότητα, τσακισμένος
σαν
νότα ασαφής, και απόμακρος,
ζητά
τα ύψη, τις αντοχές,
την
επιμονή, και σβήνει
με
πάταγο μες τον Οκτώβριο που αλφαδιάζει
την
κλάση του και την αποδίδει
σε
στίχους που μαραίνονται μεμιάς κάτω απ’ την λιακάδα
και
το λίγο αεράκι που σαν ηχείο κάνει
καλύτερα
μεταξύ μας κι εμείς να ακουγόμαστε!
3.10.2020
Το ρήμα το ποίημα και η
συντέλεια…
Να
το βάρος του ενεστώτα και η απόχη
του
απαρεμφάτου
Το
ουσιαστικοποιημένο ρήμα και η βεντάλια
του
λαλημένου ρήματος
του
ουσιαστικού που έδωσε το πρόσωπό του στων ρημάτων
την
αδηφαγία
να
η λέξη η ακρίβειά της η κόψη της-
σχηματισμένο
από φερτά υλικά το ποίημα
που
συνδαυλίζει και καίει
τον
νου σου
και
ακυρώνει τον χειμώνα, ναι το ποίημα
συντελεσμένος
ενικός και μέλλοντας και
αόριστος
που δίνει
ερμηνείες
βολικές
στο
φως
που
σου έλειψε…
Αναρτήσεις
Όλα τα σχόλια
