Μοναχικές πορείες του εγώ…

Επαληθεύεται η αγρύπνια μου και η ρίζα του προβλήματος παραμένει
Μέσα μου, δονώντας την ύπαρξη έως το βάθος.
Στην κλίμακα του φωτός, Λάμψη! Και θερινό ηλιοστάσιο καλοζυγισμένο. Ωστόσο ο μισός πλανήτης προσφυγιά-
Τυλίγει σε λερωμένες κουβέρτες τα παιδιά του και κινεί
Για το πλατύσκαλο της απελπισίας.
Κάπως έτσι ανδρώνεται ο θάνατος.
Παλιότερα Δίας, τώρα, πώς αλλιώς να τον ονομάσεις, θεό,
Ζεύει τις συνειδήσεις σε έξαψη.
Μικραίνει και μεγαλώνει κάνοντας τον θρησκευτικό πυρετό του
Επιβαλλόμενο.
Το ειδικό βάρος του φόβου ψάχνει αντίβαρο στην αναποδογυρισμένη λογική.
Όλα υπάγονται σε ιδρωμένο νόημα και, οι ομιλίες που ντεραπάρονται μες την απελπισία, έχουν ταχύτητα μοναχική όπως
Μοναχικές είναι οι ζωές μας και συναντώνται κάπου τυχαία και άσχετα
Αφήνοντάς μας άφωνους και τρομερά απελπισμένους.