Το Τίποτα του Κάτι…

Πώς ξεγράφεται ένας
λεκές ψυχής και- απόγευμα-
Σχόλασε ο ήλιος, τα πουλιά 
βυθίζουν κι άλλο τον ορίζοντα
Και ο Θεός αργεί, κάτι
υποψίες νεφών
μαλαματώνουν την υπεροψία μας
μένουμε εντυπωσιασμένοι μες
τον ουρανό και πάλι
επαιρόμαστε
Ταπεινά μυρμηγκάκια με ιδέα θεού.

Γυάλισε το Τίποτα και πάλι τίποτα είναι-
Άφωνο μένει το στερέωμα,
Μακριά ακούγονται πλοιάρια νίκης,
Υψωμένα πανιά και δάσκαλος πρίμος ο αέρας
Κάνει το όνειρο πιο προσιτό, την μοίρα
Προβλέψιμη..

Άνοιξη!

Τι άνοιξη κι αυτή, τονωμένη
σαν μύθος που μόλις αποστηθίσαμε, γυρνά
την έκπληξη στο φως

Κι εσύ που ελαβώθης από τα αρώματα, περιφέρεσαι
μες την γαλήνη του πρωινού, εκστασιασμένη
από αυτό που χάνεται σ’ αυτόν τον κόσμο και σε άλλον
κόσμο θα βρεθεί..

Ύπνος ο λέων..

Στο κοιμητήριο τραγουδούν τα κοτσύφια· διαστέλλουν τον φαινόμενο αέρα και τρυπώνουν μες το μυαλό σου που πια δεν ασωτεύει αλλά
Είναι καθηλωμένο μέσα στην απουσία. Άκου τα: είναι αβρές ατασθαλίες που ταράζουν τον ύπνο σου κι εγώ
Θα ήθελα να ήσουν πάλι εδώ γύρω, κοντά μας..

Ω μικρό άνθος!

Ω μικρό άνθος, δυσεπίλυτο αίνιγμα, πού πατάς και πού βρίσκεσαι; Ράγισε ο βράχος
Και αναδύθηκες με την πορφύρα και την ώχρα του ωραίου πρωινού,
Καθ΄ όλα διθύραμβος.

Και που σε είπα, αναστατώθηκα, ήσουν αυτό που ήθελα, γυμνή Ομορφιά καθισμένη στο πεζούλι του Χρόνου, εκστατικό φωνήεν που αναγεννά το τοπίο, ω άνθος μικρό!

Που να σε προσφέρω, που μου προσφέρθηκες όταν τελείωνε ο χειμώνας
Και ήρθες με τον άπεφθο συμβολισμό σου, γνώμη βαθιά του ήλιου, τελεσίδικο στόμα της γης, ανάσα η πιο ανάσα απ’ τις ανάσες!

Κατοικώ την ψυχή μου κι η ψυχή μου δραπέτευσε…

https://issuu.com/lewnidasskylitzhs/docs/parelis_new

Στρατής Παρέλης, Κατοικώ την ψυχή μου κι η ψυχή μου δραπέτευσε…

ποίηση

ISSUU.COM

Ίχνος…

Ποιό ίχνος άφησες πάνω στην πούδρα του ανέμου
και σε τι αποτυπώθηκε η ψυχή σου; Αχνά τριαντάφυλλα απομύζησαν την σιωπή
και εισέβαλαν στον στεντόρειο ύπνο σου.
Και ο ουρανός που εσκίστη’
ναύλος για ταξίδι αέναο
Κλονίζεται και φέγγει
όπως μία Ιδέα που δεν την μολύνανε οι άνθρωποι. Βρίσκω
τις καυτές, άπεφθες λέξεις της μέρας
αγκιστρωμένες πάνω στο καμάκι το ασύφταστο
του ήλιου,
και στις παραδίδω
ζέον ύδωρ
ιαματικό και διάφανο
όπως μια μέρα ανατέλλει στην ζωή μου, όπως
δεν χόρτασε ακόμα ο πηλός..

Αήρ και πνεύμα…

Ο αέρας εγκολπώνεται την δόξα του ήλιου· είναι βιαστικός και ζητά την καθιερωμένη συντριβή του· οι θερμοκρασίες αλλάζουν· η άνοιξη επί ποδός
Ημίγυμνη συσκέπτεται με τον Απρίλιο· στα φουσάτα των φυτών, η ομήγυρη των ανθέων συμπαραστέκεται· είναι λίγο το φεγγάρι την νύχτα· σου στέλνει μηνύματα ερωτικά κι ας ακόμα εγώ, που το κοιτάζω, πονάω..

Του πολέμου ιαχή…

Πολύς θόρυβος και πολύ

οργιάζουν τα ταμεία πάνω στις σάρκες του κόσμου·

η κάθε ομιλία φυλακή,

θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου,

βόμβες σκάζουν για να ευχαριστηθούν οι φονιάδες,

μανίζει βλέπετε ο αιώνας,

μάστιγα οι άπληστοι και κατακυρίευσαν την γη,

πώς πληθύνονται οι δολοφόνοι; Ποια

μάνα τους γεννά; Είναι το αίμα που τους θρέφει;

Όταν το βλέφαρο του ουρανού ανοίξει να φανεί που πονά ο Θεός

ας πάρουν οι λαοί την τύχη στα χέρια τους, ας φωνάξουν

δυνατά να ξορκίσουν το Άδικο,

έχει ανάγκη από Δίκιο ο αιώνας..

Ίσως…

Ίσως θέλω να κοιμηθώ
μέσα στα μάτια σου, στις αγκύλες αυτές της μαθηματικής θλίψης, ίσως
θέλω να υπηρετήσω το πιστό σου χαμόγελο, την πεδιάδα
του γέλιου σου ή
την μελαγχολία σου, βράδυ και είσαι μόνη, σφίγγεται το δωμάτιο, ο έρωτας πολιορκεί, ακούς το φεγγαράκι που ακινητεί
στου ουρανού το στερέωμα, ήχοι από κλαδιά που τρίβονται πάνω στο βορινό ντουβάρι
σ’ ανατριχιάζουν- κι είναι η νύχτα αδυσώπητη, σαν πληγή που δεν κλείνει, σαν δαίμονας που σε φοβέριζε πάντοτε..

Ερωτικού σχήματος πορφύρα!

Μοναχικό βελάζει το άνθος και αποκομμένο
από τον μεγάλο μαστό της Άνοιξης,
κελαηδεί
ευφρόσυνα μέσα στην ερημία!

Καθέτως ο ήλιος το σχηματίζει και στα απαλά βλέφαρα του,
ίριδες παίζουν με την πέρλα του Απριλίου.

Αφέυγατη μοίρα!

Να σε διεκδικώ έτη και έτη και πολλάκις να μου δίνεσαι
σαν σ’ ένα όνειρο που δεν το πίστεψα ακόμη πως είναι δικό σου και δικό μου..

[Τα πόδια σου δυνατές προσηλώσεις]

Τα πόδια σου δυνατές προσηλώσεις

Παροτρύνουν τον Χρόνο να σε αγαπά και να σέβεται

Την κρυμμένη σου αξία· και κάπου

Του πείσματος η βελόνα κεντά δυνατά

στην αιωνιότητα

Λουλούδια χορευτικά που μυρίζουν ζωή και απόμακρο θάνατο

Όπως με βήματα δείχνεις

τι δεν μπορεί να πλησιάσει η ψυχή σου αλλά

η Απόφαση

θα στο χαρίσει πλουσιοπάροχα..

Η ουσία σου ερωτικό ροσόλι και εκβάλει μες την καρδιά μου·

Η ουσία σου ερωτικό ροσόλι και εκβάλει μες την καρδιά μου·
Έχει μυστικά η μέρα και τα διαβάζει στα πουλιά, έχει μυστικά·
Θανάτω θάνατον πατήσας, έχει γιορτή το λυρικό ταμπεραμέντο σου-
Είσαι ποιητικό συννεφάκι που σχηματίζει την αυλή του ουρανού που γέμισε ηχηρά γαρίφαλα·
Ουσία πεμπτουσία των στεναγμών και των δακρύων μου..

Σκαρφαλώνεις στις κρυφές συλλαβές της πραγματικότητας-

Σκαρφαλώνεις στις κρυφές συλλαβές της πραγματικότητας- κάπου

Όπου ο έρωτας αγαπά να φωλιάζει, και ανοίγεις τα σπουδαία φτερά σου

Να υπερβείς το Τώρα και το αύριο.

Σημάδια σου έδωσε ο θεός πως πονείς

Για άθλους που δεν θα τους καταλάβει καθένας- σημάδεψε την καρδιά του κεραυνού και χώσου

Μέσα στο φως της αστραπής όπου οι ιεροί κουκούβισαν σπουργίτες

Της Άνοιξης..

Ταξιδεύω μες τις αντανακλάσεις.

Ταξιδεύω μες τις αντανακλάσεις.
Το λέγειν της μέρας είναι αγωγή που ποτίζει ευρυμάθεια τα γαρίφαλα.
Η μαντζουράνα της γιαγιάς μου μ’ ανταμώνει..
Κουβαλώ υλικές συμπόνιες που με ξεπερνούν
-δεν τις ανάγνωσα ακόμη.
Πίσω απ’ το τζάμι που κοιτώ και είναι ευδόκιμες οι ταξιαρχίες των ρόδων.
Φορώ την ψυχή μου αλλιώς.
Βραχμάνος που ξέρει πως κοντά θα πεθάνει.
Αν λείψω στην μέρα των γιασεμιών ας με υμνήσουν οι νύχτες που αγάπησα
Στεφανωμένες μ’ αργυρό φεγγάρι.. Κι η ποίηση
ας σταθεί στο ύψος των περιστάσεων-
Ξορκίζοντας την ανομία του κόσμου..

Στο φως υποδουλώνομαι καλύτερα

Στο φως υποδουλώνομαι καλύτερα: στην ξιπασμένη

ώρα της βροχής, την Στιγμή που ένα αστέρι

Πέφτει μες τα χαλάσματα της ψυχής μου- υποδουλώνομαι

καλύτερα. Κατά βάθος εγώ ο ρομαντικός χρυσοθήρας

Που ζορίζει την μνήμη του να θυμηθεί

Πολύτιμα άσματα και έρωτες που ξαναφούντωσαν

Κι αθροίζουν ουρανό και ελπίδα μακαριστή..

Στην σιωπή υποδουλώνομαι καλύτερα:

Την Στιγμή που γράφω σβήνω στα χαρτιά μου

Και μουντζαλώνω θυμωμένος το χαρτί

Γιατί μου φταίξανε όλα-

Ερωτευμένος μέσα στο ατσάλινο δευτερόλεπτο της απουσίας..

Έτσι όπως μας κυνηγάει ο πόνος, η φιλοπατρία έγινε ακάλυπτη επιταγή.

Έτσι όπως μας κυνηγάει ο πόνος, η φιλοπατρία έγινε ακάλυπτη επιταγή.
Άπατρις κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό που η οικουμένη όλη ανασαίνει
πλουραλιστικά. Εννοώ το φως και τον σπόρο που ακόμη δεν βλάστησε.
Εννοώ την μελαγχολία για όλα.
Αναζητώ την επιπόλαιη λογική που κάνει να μεταμορφώνομαι 
σε σκιά που αγαπά το ψήλωμα ενός δέντρου.
Αγαπώ να αγαπώ.
Έμπιστος βαθιά για τους πρίγκιπες των φιλανθρωπικών ιδεών.
Και απευθύνομαι πάντα στην θάλασσα, την ιερή όρθια θάλασσα
Να εξαγνίσω τις σκέψεις μου, να δω
Πέρα απ’ του ορίζοντα τον φράχτη.
Ένιωσα την ρωγμή, ένιωσα το κατακλυσμιαίο ράγισμα
Της προσωπικότητας, τον βαθύ καημό
Που αφήνει μπλάβο σημάδι μέσα στου ματιού την ίριδα.
Και βλέπω, σαν σε μια ακουαρέλα που λικνίζει το τοπίο της μες την πραγματικότητα,
Το σκοτεινό φως των δυνάμεων που θέλουν να γίνει η αισιοδοξία
έμβλημα
Και σκάφος ριζικής διαφυγής..

Μελισσάκι τρελό που παίζοντας μ’ άγγιξε-

Ξεκινάς από το πάθος και καταλήγεις στον θαλερό ήλιο
Στεφανωμένη τις ασύλληπτες γιρλάντες των φυτών· εκεί που ο κόσμος
Είναι ντροπαλός και εδράζεται
Μία μελαγχολία στα μάτια των αγγέλων· την ώρα
Που η βολή σου είναι τα σεμνά τριαντάφυλλα, που μεθούν
Τις ατμοσφαιρικές ριπές του αέρα και των πουλιών οι ταξιαρχίες
Πετούν καθησυχαστικά στο ιλαρό γαλάζιο τ’ ουρανού.

Μελισσάκι τρελό που παίζοντας μ’ άγγιξε-

Φως στην πλώρα των πλεούμενων, φως
στην καρδιά σου, στο ένστικτο
φως!

Όπως ο Ιούνιος καλά κρατεί και οι εμπνευσμένες θάλασσες γυρνούν στα κύματα τις συλλαβές των λέξεων, όπως
ο έρωτας καλά κρατεί και ζεις στο ένα και μοναδικό Δευτερόλεπτο που,
ή θα γίνουν θεία τα φιλιά σου ή
πουθενά δεν θα δοθούν…

Γονιδιακό ιδίωμα…

Να το πάμε ανάποδα 
μέσα στους ουρανούς:
με ναυαγούν τα τεκμήρια αθωότητάς μου,
ποιό είναι το κομπορρήμον στίγμα μου;
Σκαρφαλώνω όρη θεοτικά και κλίμακες
Δύσκολες ανεβαίνω. Κανένας θάνατος δεν με πτοεί,
Μόνο στων αθώων το αίμα ορκίζομαι και πιστεύω.
Να γονιδιακό ιδίωμα πεισματάρικο! Αυτό είναι
Το μυστικό μου,
το φως
στηρίζει επάνω μου
τις θεμέλιες ρίζες του..