Στιγμιαίο κι αιώνιο…

Εδώ όλα τα πράγματα έχουν μια θέση στον ήλιο.
Καθαρές γραμμές και ο ορίζοντας που προχωρά ως τον γκρεμό του·
Ήλιος γαντζωμένος πίσω από την συννεφιά, φεγγάρι 
την νύχτα αλλοπρόσαλλο
και πυγμή της κουκουβάγιας που μουρμουρίζει
πίσω από το πευκοδάσος, στην κορυφή μιας στέγης, κρυμμένη σκέψη που εποφθαλμιά στην ησυχία κάτι να αρπάξει.
Η νύχτα ταριχεύει τις αντωνυμίες. Εγώ, εσύ, αυτός.
Ένας μικρός θρίαμβος από φωνήεντα βουνίσια, περιλουσμένα φωνές των πουλιών που σμίγουν μέσα στα φυλλώματα, ψιχάλες που δεν στέγνωσαν ακόμα
από την τελευταία βροχή, αέρας ακαλούπωτος.
Απόηχος μιας αιωνιότητας που την ψάχνουμε στα σβησμένα άστρα, μετά τον ληγμένο θόρυβο της βροχής, στο φως ενός ηλιοβασιλέματος που ντεραπάρισε μες τον ρομαντισμό των νεφών, εκεί που η γη περιστρέφεται και σβήνει όλες τις πράξεις μας,
αδιάφορη,
εξουσιαστική..