Με σημασίες της νύχτας..

Είμαστε οι ποιμένες όλων των απροσανατόλιστων πραγμάτων.
Μας αξίζει σιωπή. Ο αέρας
διαμοιράζει τα ιμάτια των δέντρων και ένα γαλανό φουσάτο φέρει την αναγέννηση στο βιβλίο μου.
Για άλλες σημασίες ορμώμενος για άλλα κατορθώματα.
Σ΄ αυτά τα φρούδα μεσημέρια όπου τα αγκαλιάζει ο ήλιος και πονώ
πόνους ερώτων, φωνή είναι αντεστραμμένη, έως να γίνει αντίλαλος, η φωνή μου.
Ποιος θα ζέψει τον δαίμονα
στο υνί της ψυχής του;- αιθεροβατώ!!
Μυρίζοντας από κοντά την νιόκοπη γαλήνη του νου μου·
Είμαι ρακένδυτος και έχω ανάγκη μόνο αισθήματα.
Η δεκοχτούρα ροκανίζει το στερέωμα και το ταπεινό ροκανίδι του καλοκαιριού μυρίζει πεύκο που έζησε και πεύκο που θα πεθάνει αφήνοντας
πίσω του το ρετσίνι του δάσους.
Αφάνταστες καμπύλες της ζέστας, μυτερά
ράμφη που απειλούν το κορμάκι το άγιο
του Ιουνίου, βάφονται απειλητικά και ζητούν ένα βάθος προϊστορίας για να ενθρονιστούν.
Όταν βραδιάζει, οι σιλουέτες των ευκαλύπτων μαγκώνονται στις πόρτες του σκοταδιού και μουρμουρίζουν φοβίζοντας τον γείτονα χρόνο.
Σημαίες από ατσάλι της νύχτας ξεδιπλώνονται ανήκοντας ολοένα και κάπου.
Μιας και οι ώρες δεν ανήκουν πουθενά..