Παρακλητικόν…

Ο δυόσμος μίλησε με την αψάδα του, ο ήλιος κάρφωσε τον κάβουρα στο ερυθρό καβούκι του, η Κυριακή

ζάλισε τις μυρσίνες του θανάτου

Τυχούσης της μέρας, καταλάβαινα γύρω μου χάος,

Τύχες αρώματος των ρόδων επλημμύρισαν την επικράτεια

ζόρι και λάμπος

Και στην αυλή που η κυρά Τασία μαγείρευε, στο παλιό κουζινάκι

Θρασεύσαν τα μπαχαρικά και ντεραπάριζε την γεύση το πιπέρι

Ξυπνήσαν τα παιδιά και θέλησαν το τόπι το άτοπο-

Επαρχιώτικη αξία που στον νου μου εισβάλει από ηλικία που είχα αθωότητες περίσσεια

Τώρα που οξείδωσε ο χρόνος τον πηλό δώσμου την τάξη που έχω χάσει, δώσμου την γαλήνη που μου ‘λειψε, την ευφράδεια των αισθημάτων

Και άφησέ με να διαβάζω εκείνα που δεν φαίνονται, μόνο μια θάλασσα είναι

Που την ακούς και την μεταλαμβάνεις, δόξα και ώσπερ θυμίαμα..