Επίλογος όπως μπορείς…

Όταν στενοχωριέμαι τα δέντρα λυγίζουν σαν να τήκονται
Και να επιστρέφουν την αθάνατη ύλη τους στον θεό.

Εγώ μπερδεύω τα σύμφωνα με τα φωνήεντα και καταφέρνω
Ένα αποτέλεσμα ποιητικό που ούτε κι ο ίδιος το ξέρω.

Είναι το ρήμα το φωτεινό είναι το στερέωμα που μυρίζει λιβάνι και δυόσμο·
Οι ερωτευμένοι σουλατσάρουν μες την καρδιά μου·
Κάθε φιλί τους ξεκλειδώνει την μεγάλη πόρτα της χαράς·
Αρέσκομαι στα αγκαλιάσματά τους.

Το μεσημέρι είναι ένα ξίφος του Ιουνίου-
Σπαθίζει την φτέρη που μάτωσε χλωροφύλλια αίματα,
Το κοτσυφάκι φτάνει ως την καρδιά σου
Και κλείνει με κελαηδισμό το λυπημένο βιβλίο μου..