Παραπονάκι…

Ένα βαθύ αφηνιασμένο κανάλι που αφήνει ίχνη ανέμου πάνω στις πλάτες της γης
είναι η μέρα. Την σκουντά ένας παλαίμαχος ήλιος, σαν να ανάβει με το τσακμάκι του το τελευταίο τσιγάρο ενός θανατοποινίτη.
Μετέχω σε όλα τα δράματα. Τα σουλουπώνω.
Μέσα μου στερεώνονται τα κυκλώματα λειτουργούν τα μικροτσίπ
των επικοινωνιών.
Αυτό και όχι άλλο το ζητούμενο. Όπως και να το πω, θα παραξενευτείτε.
Είναι η είσοδος μιας φυλακής που επηρεάζει την κερατένια ζωή μου.
Και παλεύω εμμένοντας σε προσανατολισμούς λυρικούς, λες και θα με αφήσει ο βιοπορισμός να γελάσω..