Λόγος της ύπαρξης…

Ένα χάλκινο σήμαντρο που εγκλωβίζει το ημερινό φεγγάρι και το πάει έως ηλιοβασίλεμα,
Ένα πουλί ρεκάζει φοβερίζοντας την τραμουντάνα
Το παντζούρι που άνοιξε και το κορίτσι εφάνη’
χτενίζει τα λυμένα μαλλιά του, ο ήλιος, ο αντίλαλος
Του φωτός μέσα στην Κυριακή, η μασχάλη του αέρα
Που γέμισε μυγάκια και εξάψεις, το καθαρό προσκέφαλο
Του ουρανού που κοιμήθηκε το αναίτιο άστρο, η μύγα που πετούσε χαμηλά, πάνω απ’ τα αδιόρθωτα σαρκία μας, το ποίημα
Που λιποθυμούσε τους ερωτευμένους, ο ρεμβασμός
Πάνω απ’ του Ιουνίου τις βροχές, στον κυκλοθυμικό καιρό μιας δόξας, η απόχη
Που έπιασε το ψάρι το ασημένιο, να, δες το, σπαρταρά
Και ισιώνει την καμπούρα του, γλιστρώντας
Στα ήσυχα νερά της ειμαρμένης.
Μέσα στις πικροδάφνες το κοτσύφι γέλασε για να σου πει,
Κανένας πια δεν κελαηδάει σπίνος,
Τα ανθάκια σμίγουν τα κεφάλια τους και θα ερωτευτούνε,
Αρχίζει απ’ την αλφαβήτα ο χορός,
Καλοσύνη σου κόρη, φίλα το παλικάρι σου, αγαπηθείτε,
Ενεργά ηφαίστεια χαδιών δονούνε το κορμάκι το άγιο,
Πες τα πες τα και τι πρεσβεύεις ομολόγησε, αυτός είναι ο λόγος για να υπάρχεις..