Αυτογνωσία και ίσως…

Αγαλματένια σκιά κι ο νους αγαπά τις θρησκείες που λείπουν
Λείπω κι εγώ από τον εαυτό μου είμαι ο άντρας μιας οδύνης
Ηχηρό είναι το καθετί που προσεγγίζω
Μια στάλα αγάπης μεταστοιχειώνει μέσα μου τις αυταπάτες
Νύχτα που σε προσέγγισα κρατώντας ανθοδέσμες και το άσεμνο νυφικό σου
Ταρίχευσε τις σκέψεις μου κάνε να ζήσουν ως τον επόμενο θάνατο
Ένα στάχυ ποιήματος λικνίζεται στον ουρανό και ίσως είμαι ο μόνος που το βλέπω
Φωτογραφίζω την θλίψη σου μου ενσπείρεις απύθμενες μελαγχολίες
Χλοερός είναι ο ύπνος μου
Είμαι αθώος κρίνοντας από την κόψη του μαχαιριού και του φεγγαριού την φοβέρα..