Της εικόνας το όλον..

Αφήνονται να μηρυκάσουν την σιωπή και η μέρα τα βρίσκει ανάσκελα
κάτω απ’ τις συκιές, στον μεγάλο ίσκιο
της απόφασης. Κουτάβια που βυζάξανε όλη την νύχτα την μεγάλη σκύλα
των Αστερισμών. Τώρα κοιμόνται στο φαρδύ ησυχαστήριο της γης
σαν αγγιγμένα από νεράιδα.
Ιριδίζουν οι πέτρες και παραπέρα θα μυρίσει, αν τον σκουντήξεις, ο βασιλικός.
Γεράνια όπως της γιαγιάς μου θα εφορμήσουνε
στην καθαρή λιακάδα.
Το γάλα κάποιας αίγας θα ξυπνήσει τα παιδιά. Σχολείο.
Στο ποίημα που θα γραφεί, αρχέγονο σχολείο.
Ένας μύστης είμαι που απομακρύνθηκε από εγκόσμιες αυταπάτες.