Το φυλακτό του έρωτα…

Απ’ το χοροδιδασκαλείο της καρδιάς αυτός ο ουρανομήκης καπνός σαν να εξαερώθηκαν τα σωθικά μας και μετά πνιγήκαν όλα γύρω στην βροχή.

Στα ματόκλαδά σου βλέπω ένα κρύσταλλο που πάγωσε δάκρυ που την μελαγχολία σου εισηγείται
στις σελίδες των ποιημάτων μου.

Θυμάμαι φιλιά αγγίγματα κρυφά εκεί όπου συντρίβεται η λογική κι ο χρόνος.

Περασμένα λόγια, κάτω απ’ τις αψίδες του καλοκαιριού, ρούχα ιδρωμένα, κρουστά φεγγάρια
που νομοθέτησαν ακριβοδίκαια μέσα στην απουσία.

Τίποτα δεν συνέβη μετά: έζησες
όπως θα μπορούσες να ζήσεις
ξιφομαχώντας κάπου κάπου με την καθαρή καρδιά σου.

Καταρρέουν οι νύχτες σου αναφαίνει
ο καθαρογραμμένος ουρανός
και πίσω από την ύλη που σε έζωσε
είμαι εγώ ερωτευμένος αεί αξιώνω
ένα βλέμμα σου πιστό για μένα
φυλακτό μου..