Ατσάλινη Στιγμή της Κυριακής…

Το χνούδι της λεύκας έσυρε το χνάρι του μες τον αιθέρα
Ζάχαρη εντυπώσεων πασπάλισε την έκπληξη έως που να απορείς
Κυλιέται η οσμή ανθέων στον ευγενικό αέρα
Κι αγκιστρωμένο πάνω στα ωραία κάστρα του ήλιου
Το ηλιοτρόπιο
Γελά και φέγγει
Αήττητο στο διάβα του καιρού

Λειαίνει η θάλασσα το αναντίρρητο κοχύλι
Και στα βαθιά που κοκκινίζει ο αστερίας
Ανάγνωση είναι το φως από εκείνες που αποστηθίζεις εύκολα
Γιατί σε όλα είναι ορατό το πνεύμα της αβύσσου και ο πασχίζων
Θεός

Κονίαμα του γέλιου σου μερεμετίζει τ’ ουρανού τα ντουβάρια
Κοιτάζω πίσω από εκείνα που δεν λέγονται
Αβασίλευτα ρήματα έννοιες για τα καλά ξεχασμένες
Σκάβω και σκάβω- χαϊδεύω τον βασιλικό κι αναστατώνεται
Το σπλάχνο μου ο κόσμος όλος

Ξέρω και ούτε που γνωρίζω
Τι έμαθα τι ξέχασα πού θα με καταλήξουν οι επιθυμίες;
Κοχύλια ανάβουνε μες το μυαλό μου και αφήνουν το στιλπνό τους βάρος
Που μεσημέριασε λογάριασα και βγήκε λάθος της αιωνιότητας ετούτος ο παράξενος λογαριασμός..