Ο Σολωμός…

Για την καθαρότητα του λόγου, τίποτα φιλοσοφικό, μόνο

τα διαμάντια των φυτών που εγκλώβισαν περίοπτες δροσοσταλίδες

να σπιθίζουν σαν νυσταγμένες θεότητες

που άνοιξαν μόλις, τα μάτια.

Βάθος κήπου   

και τα πάντα νωπά

γερμένα λυρικά μες την ανάμνηση.

Του λεπτοδείχτη η βιασύνη θρυμματίζει την κρυστάλλινη όψη του κόσμου και διαιρείται 

ως το άπειρο φως.

Πεταλουδίτσες ψάχνοντας το δίκιο τους σε μια στιγμή ασπούδας βγάζουν το συμπέρασμα ακόμη πιο ποιητικό.

Κι ο Σολωμός, αγίου ράτσα και φυλή των σπουδαγμένων ευτυχώς αλλιώς,

νυστάζει και καρώνει κάτω από τον ίσκιο της ελιάς..