Ακούω και κοιτώ· καταγράφω.

Στο ξύλο πάνω στερεώθηκε η ζωή μου στο αφράτο ξύλο που μιλά.

Κάποτε ραγίζει σαν ενός σεισμού το κατόρθωμα και τρίζει μαρτυρώντας τους λάγνους δακτύλιους

που ερωτεύτηκαν τα χρόνια και ζήτησαν να γευτούν την ηδονή του ήλιου.

Στην παλιά κομόδα λουστραρισμένη και περίτεχνη

ένα μεράκι του τεχνίτη που ακόνισε κι απόψε τα σκαρπέλα του και άφησε
την στιλπνή επιφάνεια να γίνει νόημα χοϊκής προσευχής.

Ακούω και κοιτώ· καταγράφω.

Τόσο προσηλωμένος στις κεραίες μου που κι ο άνεμος να μου διαφύγει θέλει της προσοχής· μα πού;

Χαράματα μες τον πεζόδρομο της πόλης.

Βασιλέας των φαντασμάτων της σκληρής βιοπάλης…

                                           Κατερίνη  3 Απρίλη 2014