Εωθινό…

Από αυτές τις μακρινές μαρτυρίες μας τι μένει

δεμένο σ’ ένα άρμα της οδύνης και που ασφυκτιά

πολλάκις σαν που το γεμίζει

δάκρυα η νύχτα    όνειρο σκουληκοφαγωμένο

αποτεφρωμένο μυστικό των ποιητών κι εγώ που το κατέχω

να μιλώ ή να σωπαίνω περιμένοντας

ο θάνατος να με λυτρώσει να με πάρει;..

Ο χαρακτήρας μου βαραίνει τον ορίζοντα.

Τα σύννεφα με κοιτούν-

στο φως μια έκλειψη.

Γιατί εξομολογήθηκα, όντας

ζωγράφος

μιας έσω ανθοφορίας;

Θέλω να μ’ αγκαλιάζουν. Χτυπώ

τα πλήκτρα. Η Ζάκυνθος

πραγματοποιεί την καλλιέπεια των προθέσεων.

Ό,τι που σκέφτομαι, απόψε

κι άλλο νομίζω πως με σκοτεινιάζει

ανακουφίζοντας της τραγωδίας μου την έκβαση·

για μια αφορμή υπήρξα

Ποίησης

αυθεντικού αισθήματος η μήτρα..

                                         Ζάκυνθος 11.4.2014