Λόγια…

Σήμερα η μέρα ακουμπά την ζαλισμένη μελαγχολία μου.

Στον ουρανό που ενορχηστρώνει παραδείγματα οξύνοιας

Το πουλί πετά ρυθμίζοντας την πλεύση του κατά τον νότο

Εκεί που η δύση θα το βρει να λουφάζει στα δάση

Κάνοντας ανυπόφορο το παραμύθι του νόστου.

Στα τετράδιά μου φουντώνει ένα *θα*

Σαν μαγγανεία οράσεως.

Του μολυβιού η ακίδα ισιώνει το μηδέν και γίνεται ακούσιο νέφος η θλιμμένη υποταγή μου.

Κρατώ από τα πάντα το κάτι που ίζημα ελπίδας ρέει πικρό

Μες τον αναδευτήρα της πραγματικότητας.

Και μιλώ-

Γιατί απ’ την σιωπή πολλά αρμέγω…