Ακούγονται τα τακουνάκια σου, το πλακόστρωτο βοά
Κι η φούστα σου γεμίζει θαυμαστικά και αταξίες.
Το βλέμμα σου περιφέρεται εντείνοντας το καρτέρι των ανδρών
Κι είναι μία σαΐτα που όποιος ολιγωρήσει αγνοώντας την,
αμέσως πεθαίνει…
Να μπορούσα να φιλέψω τον άνεμο να παρασύρει χοϊκός τα
υφάσματά σου
Κατά πάνω-
Να φανεί που είσαι παγίδα και που
Κοιτώντας σε πονάνε όλοι-
Να μπορούσα να πιω τον πόθο μου αποφασιστικά μονορούφι
Και να ξαπλώσω πάνω στου στήθους σου το προσκέφαλο ζητώντας
Τον πράο ύπνο και το άτακτο όνειρο, θεά μου!
Κατερίνη 6 Απρίλη 2014-04-15
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου