Στην Ζάκυνθο.

Σχεδόν απ’ το μολύβι μου άρχισαν όλα:

Νοτισμένα χαρτιά που ακόμη φυλακίζουν την σκέψη μου

και του ξενοδοχείου η αδιάφορη νότα

μπερδεμένη ανάμεσα σε πράγματα που μες τις λέξεις μου ποτέ δεν ξεκαθάρισαν.

Βραδάκι Πέμπτης.

Στην Ζάκυνθο.

Ο αέρας σφυρίζει σαν λάινσμαν που υποδεικνύει εκτροχιασμό.

Η ύλη επιφέρει αδιάκοπα διεκδικήσεις.

Είμαι κουρασμένος σαν δέντρο τρανό.

Η γη παίζει με την αγρύπνια μου.

Είμαι θιασώτης μιας διαφάνειας που καρφιτσώνει στον καιρό

την λεβεντιά της μοναξιάς μου.

Μου χαλούν την διαγωγή τα σύννεφα του ορίζοντα.

Πολλές συνάξεις ονείρων γύρω από την νύχτα μου·

θα ξημερώσει ωραία!

Το τετράδιό μου είναι εθισμένο στο αλκοόλ των λέξεων

Και η Παρασκευή είναι χορεύτρια γυμνή στο μέσον ενός ιδιωτικού παραδείσου…

                                                                           Ζάκυνθος 10. 4. 2014