Μια γυναίκα απριλιάτικη

Μια γυναίκα απριλιάτικη μια

γυναίκα έτοιμος να την πιω

πωρωμένος

μ’ όλες μου τις αισθήσεις.

Στην αφράτη επιδερμίδα της γλυκό

το πάθος που κυλάει και οι στίχοι

το σάλιο τους αφήνουν πάνω στις θηλές που λόγχες

απειλούν του αέρα την τόλμη.

Στο σηκωμένο φουστάνι της, ψέμα

η αλήθεια και η αλήθεια σαν ψέμα

που πάνω σ’ όλα κυριάρχησε.

Κνήμες γυμνές και οι μηροί σαν τορνευτό χυμώδες φρούτο

που νοστίμισε στο απώτατο

την επιθυμία.

Στα χείλη της παίζω ζάρια και απ’ τα δόντια της ανάμεσα κλέβω

φιλί φυλαχτό μου και έγνοια!