Κάτι που έζησα και το παρέσυρε η ζωή
Ως το τίποτα· κάτι μυστικό ή και ολοφάνερο, βυθισμένο
Στην λάσπη ενός αδιάφορου μεγαλείου·
Συγκλίνουν οι ζωές, εντέλει,
με έναν τρόπο το Απρόσμενο σκηνοθετεί
Και είμαστε κομπάρσοι σε έναν θίασο που θα περιοδεύει πάντα.
Παραμύθι παραδομένο από γενιά σε γενιά-
Κι έχει ανάγκη ο κοσμάκης την λύτρωση- μα πού ο νους
Και πού η κρίση; Επί
τα αυτά κινούνται οι κοινωνίες.
Κυβερνά και είναι κορδωμένος ο μεγαλόσχημος.
Ο όχλος έχει μόνο καρτερία
Και δουλικότητα να υποτάσσεται. Γι αυτό
με πλήρωσε με εφιάλτες το όνειρο.
Και στην συνείδησή μου μπήγω μυτερά αποστομωτικά μολύβια..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Στρατή, μια στάλα οδύνης αφήνουν πίσω τους οι στίχοι σου...
Εύχομαι ολόψυχα να έχεις Καλή Ανάσταση, με ό,τι αυτό σημαίνει για σένα! Υγεία και αγάπη στη ζωή σου!
Μαρία μου καλή Ανάσταση και για σένα. Αυτές οι μέρες είναι μέρες σκέψης και περισυλλογής.
Ψηλάφησης του έσω -εαυτού.
Δημοσίευση σχολίου