Ο αόρατος κι ακόμα κόσμος…

Τα πουλιά τρυγούν την ευχαρίστηση του κάμπου.

Λατρεύει ο άνεμος τις θείες ανεμώνες

του άπεφθου Απρίλιου.

                                        Η δάφνη ζώστηκε άρματα νίκης.

Η μυρσίνη  

φέρει το κύτταρο της επανάστασης σε όλα.

Νέος ουρανός και μια ψιχάλα πότε πότε που μυρίζει χώμα.

Στο ρολόι ο χρόνος μια θαλπωρή που σου κοστίζει.

Η γραφή δέος μπροστά στο ανείπωτο- με την καρδιά μου προσεγγίζω

τον ψίθυρο που γέννησε η μέρα μες το ανοιχτό τοπίο της φωνής.

Κάτω απ’ τον ίσκιο της ελιάς ομιλίες αέρινες του Θεού με τα πλάσματά του.

Το ημερολόγιο που τρέχει αφήνει ένα ρήγμα οπτασίας που σε παραπέμπει αλλού

να σκέφτεσαι πως, ως τον ύπνο, ο αόρατος κι ακόμα κόσμος, θα σ’ ακολουθεί..