Νεράιδα του όρθρου

Διάνα στο στήθος με το δόρυ του σε βρήκε το πρωί.

Νεράιδα του όρθρου, ρήγισσα των χαρούμενων ψυχών

Που καθρεφτίζονται στου φεγγαριού την λαχτάρα.

Κι η ματωμένη αιθρία σου αγάπησε το ωχ που φτάνει ως τον άλλο κόσμο.

Με ξύπνησαν οι αναστεναγμοί σου και σηκώθηκα

Πιο ελαφρύς από ποτέ ν’ ανοίξω τα παράθυρά μου.

Ψιθύριζες και ό,τι σου λόγος ήταν παραμυθιού διάκοσμος

Που έστησε το σκηνικό που κλέβει από τον ουρανό αθανασία.