Πλησιάζω το παράθυρο- το βιολί του ήλιου αποτινάζει τα φύλλα
Των δέντρων. Σκούρα είναι, αν δεν προσέξεις,
η μελωδία των πουλιών.
Σκουριασμένες πόρτες παλιών εγκαταλελειμμένων εργοστασίων
Και ηλεκτρικά λαμπιόνια
Ανυπόμονα ν’ ανάψουν
Κάθε δειλινό.
Μια ανακατωσούρα από ελαφρό αεράκι και ημερινό
Κρύο φεγγάρι – Απριλίου τεθνεώτος
Στην μακέτα του ουρανού πλεονάζει ένας άγγελος ερωτευμένος.
Το ποίημα γεννιέται ανατολής μεριά
Και ιωνικά μου χαμογελάει
Σέρνοντας την άμμο ως την μεγάλη ιερή θάλασσα
Που κοιμάται και ξυπνά
απ’ τον Περαία κι έως την Σαλαμίνα..
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Εξ ανατολών η γλύκα των στίχων
παλαιόθεν
φιλί
Ελένη
η μυσταγωγία όμως μεταλαμπαδεύεται προς όλες τις κατευθύνσεις. κι εκεί είναι το ωραίο!
να βλέπεις να αφθονεί γύρω σου το ζωοδοτικό αίμα..
φιλί!
Στην μακέτα του ουρανού πλεονάζει ένας άγγελος ερωτευμένος.
Το ποίημα γεννιέται ανατολής μεριά
Και ιωνικά μου χαμογελάει
Σέρνοντας την άμμο ως την μεγάλη ιερή θάλασσα
Που κοιμάται και ξυπνά
απ’ τον Περαία κι έως την Σαλαμίνα..
ΣΠ...
Από τα πλέον εύστοχα!
Πάντα με την αγάπη,
Υιώτα
Υιώτα μου Υιώτα μου Υιώτα μου
κι εσύ στο τελευταίο ποίημα σου με μάγεψες!
Καλές γιορτές να έχουμε!
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου