Κοιμήθηκα σαν ένα δέντρο που το πλαισιώνει η βροχή

Κοιμήθηκα σαν ένα δέντρο που το πλαισιώνει η βροχή

Γυμνός μες τον άνεμο

Τα κλαδιά μου υφάρπαξαν ύπνο

Κι η καρδιά μου αντίθετη σε όλα στυλώθηκε

Σαν μια σαΐτα που ενάντια σε κάτι πολεμά

Και η ροή του αέρα άβουλα 
την παρασέρνει.

Κοιμήθηκα μες τον ευαγγελισμό των κρίνων

Επαίτης ενός ημερινού φεγγαριού

Κοιμήθηκα ακούγοντας 
πώς κουρνελίζει το νερό

Στα σκαλοπάτια του Απριλίου.

Τα βλέφαρά μου κλειστά κι ακούω 
τις ψιχάλες

Που σκάζουν πάνω στο παράθυρο

Η ώρα έξη το απόγευμα

Κουράστηκα να μελετώ, μια νύστα ήρθε

Κι άφησα τα μολύβια μου στο πλάι πάνω 
στο παλιό γραφείο.

Όσα ποιήματα γεννήθηκαν 
τσιρίζουν

Σαν τα βυζασταρούδια

Τσιρίζουν και θέλουνε 
γάλα του κόρφου, μητρικό.

Από πέρα γυαλίσαν οι ελιές

Φυλλώματα πρασινωπά μικρά λογχίδια.

Υποχωρεί το φως-

Το μέσα και το έξω μου.

Υποχωρεί η ζωή. Αλλά μια θλίψη

Όπως μπαίνει η νύχτα

Κάνει την τελική της έφοδο..

                                                        6.4.2013