Τίποτα δεν προλαβαίνω

Τίποτα δεν προλαβαίνω- όλα

Αποσκιρτούν από τα χέρια μου και φεύγουν

Λυπημένα – σαν ένας στρατός

Από κάμπιες που κουβαλά το δικό του οπλοστάσιο

Και αραδίζει τακτοποιημένος κάτω

απ’ το μεγάλο πεύκο

Απόλυτα πειθαρχικός.

Τίποτα από αυτά που ήθελα να βάψω με χρώματα

Δεν ευδοκιμεί να με συναρπάσει

μέσα στον οίστρο μου- όλα

Παθιασμένα με την φθορά τους νομιμοποιούν

Την συντέλεια του νοήματος- και το σπίτι

Ξεδιπλώνοντας μια λογική παραθύρων, μια αρχιτεκτονική

Προπαγάνδα, στέκεται

Μες τον βοριά απροκάλυπτο, βουβό

Σαν το μυαλό σου απόψε, σαν το φεγγάρι

Που αναζητάς με το βλέμμα, ελπίδες

Και βορρά φαντασίας ξανά να σου δώσει..