Ζούμε στην ζέστα της μεταφυσικής

Ουσίες από ζωντανό ατσάλι

Κατεβαίνουν μες το σπλάχνο της νύχτας

κι ο ουρανός ανάβει

Πυρπολημένος από αισιοδοξία απαισιόδοξη.

Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν

στέκονται στα πεζοδρόμια

του εγωισμού τους- Κουνάνε
της έπαρσης λάβαρα

Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν

είναι απαθείς

Στο σκίρτημα του ουρανού.

Εμείς αγαπούμε τα χρώματα

Ζούμε στην ζέστα της μεταφυσικής

Βρίσκουμε ανεκτίμητο
το μπουμπουκιασμένο κλαδί.

Το μεσημέρι όταν έρθει

η γενειάδα του ήλιου θα γεμίσει λυρικές καρδερίνες

Που θα σκοπούν στην σύνθεση μιας μουσικής χαρούμενης

Όπως αγγέλου η ματιά.

Δεν θα γεράσει η καρδιά μας-

Θα τραγουδάμε το φως

Που ανοίγει τα παραθυρόφυλλά του

Και μας δείχνει από το μπαλκονάκι του θεού,

την θάλασσα.