Τα πρωινά

Τα πρωινά είναι η συνετή προσήλωση της ζωής

Στον εαυτό της –

έχουν ξεκάθαρο χτύπο

Και δεν παύουν κανένα φωνήεν

Μουσικής, καμία νότα

Δεν αγνοούν, δεν εγκαταλείπουν

Το φως και όπως τρυφερά καθαγιάζουν

Την διδαχή της μέρας, οικειοποιούνται

Της χαράς την χαρά.

Ένα τυραννικό αεράκι πέμπει

την σκοτοδίνη του έως τον νου

Κι η ψίχα του κουκουναριού είναι σφιχτή και τρέμει

Μες το ντελικάτο σώμα του πεύκου που ζαλίζει

τις βελόνες του που ράβουν

Δαντέλα πάνω στο σεντόνι του λογοκρατούμενου ουρανού.