Είναι όπως να γυμνάζεσαι σε μια σπουδή θανάτου

Είναι η εποχή που το φως γεννά σκιά κι όπως πάντα

Πικρό τα δάκρυ γίνεται πικρή η φιλία

Που αγωνίζεται για να σταθεί

Ανάμεσα σε αγκαθωτές μέρες και αιμόφυρτα λόγια. Κι η καρδιά

Υποφέρει με τεθλασμένη την ευθεία της, εκεί

Που οι πολιτικές ξεφτίσαν και δεν μένει άλλο

Από να ιδιωτεύεις ο ταλαίπωρος καθώς

Διαβάζεις μόνος ουρανούς και λυρικές μανόλιες

Και γράφεις για να μην ο ίδιος καταποντιστείς

Μες το μυστήριο χάος που σαρώνει

την ζωή.

Είναι όπως να γυμνάζεσαι σε μια σπουδή θανάτου

Που θα έλεγε ο ποιητής, είναι όπως πας

Δίχως εφόδια να αντιμετωπίσεις

Το νυν το αεί και κάθε παρελκόμενο

Κι αν ζήσεις από όλη αυτήν την περιπέτεια

Μπροστά σ’ ένα λουλούδι καθισμένος να

τα διηγάσαι και

Να βουρκώνεις.