Ο νους
μου αγαπά τις αφαιρέσεις-
Είναι
μια εφεύρεση αυτό: να αψηφάς τον θάνατο
Να στήνεις
τις ταξιαρχίες σου
Μες
την πολεμική ζωή, να ακούς
Κρυφά
πίσω απ’ τα σύννεφα
Μύρια
όσα οι ήλιοι και τα λουλούδια σου λένε.
Νυχτώνει
αργά· ένα ψιχάλισμα μελωδικό
Γράφει
πάνω στην λερωμένη άσφαλτο
Λόγια
υδάτινα. Εκεί
Που
υπάρχω υπήρξα.
Και
τελειώνουν
πια
οι φλυαρίες, οι πολλές κουβέντες
γύρω
από το ίδιο θέμα· ο θεός
ή που
σε αγνοεί ή που αυτά που θέλησες
να
ακούσει, πια τα ξέρει..
2 σχόλια:
Ενδιαφέρον :)
Γειά σου Θοδωρούλα- ελπίζω να περνάς καλά!
Δημοσίευση σχολίου