Η νύχτα ελαύνει..

Ξαφνικά

Οι νότες καθιστούν εθιστική την μουσική και οι βιολιτζήδες

Της νύχτας κρεμούν πάνω στα πεύκα μια γλυκιά αλληλεγγύη

Σκοταδιού που καλώς κρύπτει τα τιμαλφή και ανασταίνει

Τον εγωισμό του φιλοπαίγμονος φεγγαριού

Γυαλίζουνε τα μάτια

Της κουκουβάγιας, το αεράκι φουσκώνει

τα σεντόνια στις απλωμένες μπουγάδες

το λακωνικό φως πλατειάζει

επάνω στα φυλλώματα

καθώς μια ελεήμων ορδή από πεταλουδίτσες του φωτός πετά

γύρω από το φως της πίσω αυλής και άπτεται

του μυστηρίου και του αποψινού μου καημού.

Η νύχτα ελαύνει..

Με τα θηλαστικά της σε παρέλαση, με τα οικόσιτα

Φωνήεντα. Κι όπως τελείωσε αυτό που κάνει ο αργαλειός

Της σκέψης, πάλι μπρος σ’ ένα βιβλίο δίχως κριτική και δίχως

Ελπίδα μένω ατενίζοντας

Φαιδρό και λαγαρό πράο φεγγάρι..