Μπαίνει η άνοιξη και συνοψίζεσαι σε ένα ρόδο

Μπαίνει η άνοιξη και συνοψίζεσαι σε ένα ρόδο

Που κατοικεί στην κοιλιά σου κι αφήνει

Ένα φευγαλέο άρωμα να πλανηθεί

Πάνω στην ράχη από το αεράκι που στρέφεται

Κατά τον νότο των περιβολιών

Κινώ κατά τα ανατολικά 

Γυρεύω συλλαβές που μου αποκρύπτει ο ήλιος

Οι δίψες μου ξεσπούν επάνω στα ολοκόκκινα μήλα

Και βαυκαλίζονται γινάμενες μελτέμι που ροκάνισε η αυγή

Με τα αρχαία σκαρπέλα της και της μελαγχολίας την ώρα

Είσαι μια μουσική τρανή που φτάνει ως την θλίψη των βιβλίων

Αυτοί που κρυφακούν την ειμαρμένη το γνωρίζουν

Και σε καρτούν σφιχτά μες το μυαλό τους σαν εικόνισμα

Που σέβεται η μέρα και που προσκυνάει ο καιρός

Και από τα μαλάματα στα τάματα και άλλη δόξα δες χωράει

Μες το σονέτο μου μοντέρνας εκδοχής μες τον πλατύ ευρυγώνιο στίχο

Που αν δεις, σαρώνει το καθένα δευτερόλεπτο που μακριά σου είμαι

Κλεισμένος σ’ ένα φως που γίνεται μαύρο νερό και κατακλύζει

Τα μάτια μου και την φωνή μου που λιγόστεψε και σε αγγίζει

Όλο και πιο σιγαλινά όλο και πιο ανεπαίσθητα

Ώσπου να γίνεις μια αλαργινή ανάμνηση κι ένας καπνός 
που δεν μου ανήκει..