Ό,ΤΙ ΕΧΩ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΝΑΡΠΑΣΤΟ ΜΗΔΕΝ..

Όλα ένα φως πνευματικό ορίζουν.

Είναι πια γεγονός το ζεστό μεσημέρι

που οι λέξεις μου ένα σύμπαν αιθέριο κομίζουν.

Κάθομαι και ρεμβάζω μέσα σ' έναν ήλιο της σκέψης,

έναν ήλιο απόφασης-

κι έχω μπροστά μου

μια όμορφη θάλασσα

που πάνω της

επιγράφουν ευγνωμονούντα τα πλοία.

Ένας χρόνος ακίνητος

και τα νερά στρωτά

που τα σγουραίνει

μελωδικός και φίλος ο αέρας.

Μα λέω:

"θα μοιράσουν οι εποχές τόσο πόνο που θα είναι

ποίημα πολύ πικρό κάποτε η ζωή

που γράφεται σε διάρκεια.

Και το διαμελισμένο μας όνειρο

θα γίνεται μοιρολόι τραγούδι

πάνω απ' το νεκρό σώμα της άνοιξης."

Πρέπει ν' ανασυνθέσουμε την μοίρα...

Ο χρόνος σχίζεται κι όλα τα μαρτυρά.

Στέκομαι κάτω από την αδυσώπητη γυαλισμένη γκιλοτίνα του,

δεν φοβάμαι,

έχω ζήσει τα πάντα εκτός την ζωή μου, έχω διαπρέψει

στο αίνιγμα

να υπάρχεις χωρίς θρησκεία και χωρίς ουράνιο αφεντικό-

κουράστηκα να συλλαβίζω θλιμμένα-

θα γίνω ένας τσαρλατάνος τυφλοπόντικας

που γεμίζει τρύπες το κορμί της γης κι όμως δεν ξέρει

πόσο ήλιο χωράει η μέρα..