Το ρολόι της μέρας χτυπά για να εργάζεται για τον κακό της
σκοπό η αιωνιότητα-
ο άνεμος ακούγεται που αήττητος καλπάζει
πάνω στην χλόη που μονολογεί την χλωροφύλλη της
σαν ένα τραγουδάκι ρετρό.
Τα σμήνη των πουλιών που φεύγουν
είναι όπως οι ελπίδες που μεταναστεύουν σ’ άλλους ουρανούς.
Το γαλάζιο κάπου σχίζεται.
Ο λόγος όμως καρπίζει.
Οι θάλασσες επικοινωνούν με τον αναμφισβήτητα ισχυρογνώμονα γαλαξία
που τ’ άστρα του εκπέμπουν φωτιά ενός
πνεύματος που είναι από θεού προς θεό!
Δεν ξέρω πια τίποτα και για κανέναν...
Σιτίζομαι με αποσιωπητικά που μαραίνουν
ως και τις πιο ανθισμένες δυνάμει
να λάμψουν προσωπικότητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου