Υφίσταται το Αθώο και μας εγκλωβίζει

Στην άκρη του χρόνου, στην σπιθαμή που από εκείνη στο Μέγιστο έρχεσαι

Των λόγων η ουσία χάνει δεν χάνει από την αλήθεια που κρύβουν

Οι λέξεις και σε οδηγούν σ’ αυτό

Που δεν σου φανερώνεται κι αν μια ζωή το κυνηγάς

Σαν νόημα που ταλαντεύεται να το κατανοήσεις.

Υφίσταται το Αθώο και μας εγκλωβίζει

Σε μια δίνη κορμί με ψυχή.

Τι να πρωτοπρολάβω; Οι ιδέες μου όλες σκληρά δοκιμάζονται

Και με πάει στο φως μοναχά της αναπνοής μου η λαχανιασμένη απώλεια.

Α κόσμε…

Έχω ένα πείσμα που σε όλα πια κυριαρχεί..

Αν θα με καταλάβεις θα σου αποκαλυφθώ

Εγώ μ’ εσένα εσύ με μένα         και θα έρθει

Μια όμορφη σαγηνευτική για όλα συντέλεια

Να μείνουμε θνητοί ανάμεσα σε λέξεις και στο ποίημα..

                                                                                        19.3.2012