Διασχίζω συνοικίες που κουράστηκαν να διαλαλούνε πρωτεύουσα
Μπορεί να αυτοσχεδιάζουν οι σκέψεις μου κατάθλιψη αλλά εγώ φιλότιμα ποιώ αντιρρήσεις
Τυφλοπόντικας που νέμεται μερίδιο απ’ το φεγγάρι
Μεροκαματιάρης στην ηθική
Τσούζουν οι αλήθειες μου, κάθε πρωί φορώ μια καλημέρα
Και κατεβαίνω τα σκαλοπάτια της κάθε ευχής
Πλανόδιος
Αρμόδιος
Καλώδιος- ω κοίτα
Πόσο με σκούριασε το φως
Εκτίθεμαι σε βάναυση ακτινοβολία
Περιρρέων στο χάος καταρρέων στον πόνο
Και καθ’ όλα θνητός..
Αυτό δεν είναι ένα όνειρο ποιητικό, είναι ο καημός μου
Όπως τον έγραψα σε κάποιο καλαντάρι
Και μου χαρίστηκε του μελαγχολικού νοήματος η υπόκωφη σιωπή..
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
No bajemos peldaños, mejor subamos siempre hacia el cielo. Desde allí todo se ve de otro color diferente, con los ojos del alma.
Un abrazo
Μου θύμησες τους στίχους του Κώστα Τριπολίτη
Η ζωή μου μια κακή πλαστογραφία
υπογραμμένη
σε σταθμούς αφετηρίες και γραφεία
δηλωμένη
Και δε βρίσκω ν' ακουμπήσω
σταθερή χειρολαβή
γίνεται ό,τι αγαπήσω
μια θανάσιμη λαβή...
Την καλησπέρα μου Στρατή!
Jessenia
No Escalera de no alcanzar el cielo más rápido que la poesía ..
ciudad grande abrazo y un beso ..
αοράτη
μέγιστος ποιητής ο Τριπολίτης
τον θαυμάζω
σ' ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου