Ακούω φεγγάρια

28.

Φώτα τώρα και μετά τίποτα φώτα

στην προκυμαία -και πάνω απ’ αυτήν που αρχίζει

μικρό το αλσύλλιο..

Ακούω φεγγάρια

γυμνά

όπως καρφώνονται επάνω στα φθαρμένα καταστρώματα.

Και βλέπω

μες απ’ τις λέξεις- παράξενο είναι-

παράθυρο στον ουρανό:

Η σύνταξή τους.

νοτισμένα αλουμίνια,

χειμώνας-  κάπου στην Σάμο-

βαραίνει κάποτε αγριεμένος ο καιρός.

Ένας άγγελος φωτιάς κατεβαίνει νομίζοντας

η παρουσία του θα συγκινήσει.

Κανείς δεν κατέχει πως ξεκρεμούν μία λάμπα

από τον φανοστάτη της δημοσιάς που ως τώρα πρόδιδε

ως και το χώμα..

Ένας αδέσποτος σκύλος πιο μόνος

κι από την μοναξιά-

ούτε γαυγίζει, ούτε

και έχει διάθεση..

Τα άστρα παίζουνε τρίλιζα

Γίνονται ξαφνικά

μία μεγάλη άρκτος

επουράνια

που σχεδόν σε φοβίζει.

Με μαθηματική ακρίβεια θα φτάσουν οι σημασίες του σήμερα

μέσα στο μέλλον

που δεν θα το καρπωθούμε εμείς γιατί σφαλίσαμε τα μάτια να μην μάθουμε

πως δίδαξε να το προσέξουμε το παρελθόν..