Τα οπλοπολυβόλα που βαρούν είναι των αναμνήσεων

Η μέρα γαντζώνεται πάνω στα μυτερά βράχια και τα δέντρα

που κρέμονται  πειθήνια να τα ψαύει ένα ανελέητο φως.

Ίδια λυπητερό. Το απόγευμα

κρεμά τις ιδέες του στα κλωνιά τους.

Αυτός που φεύγει φεύγει για το αλλού που δεν ξέρει.

Είναι φιλότιμα εργατικός-

μαστορεύει μέσα του:

αισθήματα καυτά όπως μία ξυλόγλυπτη παλιά εικόνα

που έγινε η Αθηνά σαν Παναγία και μετά

οι πρώιμες και οι τωρινές θρησκείες έτσι απλά ανακατώθηκαν.

Τα οπλοπολυβόλα που βαρούν είναι των αναμνήσεων- σου κάνουν την χάρη

να σκοτώσουν την προδοτική μαύρη ανία σου, την στείρα

σου έμπνευση, την θλίψη.

Είμαστε αντάρτες που λογάριασε αλλιώς την μοίρα τους ένας καθόλου

επαναστατικός καιρός...

                                                                                                  11.2.2010