είμαι μοναστηριακός σκαντζόχοιρος

Κλείνω τα μάτια κι αφουγκράζομαι:

ο χρόνος είναι σύμμαχος φίλος.

Τόσο στερήθηκα τον ήλιο κάθε αθωότητας, που τώρα

θα γράφω λευκά

σαν λουλούδια μυριστικά στο μυαλό μου ν’ ανάβουνε…

                 

σταμάτησαν να είναι έκπληξη τα δευτερόλεπτα,

μέσα μου είναι ο κάθε κόσμος αθώος,

έχω ιδέες ένθεου μοναχικού-

είμαι μοναστηριακός σκαντζόχοιρος- όπου

μ’ αγγίξεις σκληρά αγκυλώνω...

Και αν θέλεις

να ξέρεις απ’ τα τόσα παλάτια μου

των ιδεών, μονάχα ένα κάστρο ορίζω:

μια κάμαρα που πλέει όλες τις νύχτες προς το άπειρο

με μια παραφορά που γράφει μέσα στις σελίδες μου

ένα τραγούδι πια ναυαγισμένης

εσπέρας..

                                                                         11.1.2010