Σιωπηλά ωρύομαι! Σιωπηλά!...

Μια φασαρία κάτω απ’ τον ουρανό που κάπου

εκεί μες τα επίγεια στρίγγλιζε

ενός θεού το άκαμπτο γινάτι-

και των νεφών που αναμέριζαν για να φανεί ο ορίζοντας

το απαλό γαλάζιο..

Ο χρόνος είναι ένας αρχαίος Δέσποτας

που δεν τελειώνει

ούτε αρχίζει-

κι αυτό-

είναι ένα παιχνίδι αισθήσεων και ως εκεί

που αγριεύουνε τα ένστικτα και δυναμώνουνε οι φόβοι-

εφημερεύω εγώ, διανυχτερεύω-

είμαι ο φαρμακοποιός που φτιάχνει

εκείνα τα ελιξίρια των λέξεων

που ψυχικές και άλλες

πληγές επουλώνουν...

Σιωπηλά ωρύομαι! Σιωπηλά!...

Συγνώμη για ό,τι δεν μπόρεσα να πω...

Για τα άλλα ανθίσταμαι

από εμένα σε μένα.

Και όπως φθείρονται τα δάκτυλά μου και δεν είναι ακμαία η αφή

έχω ανάγκη ένα ποίημα ήλιου

που χαϊδεύει τα βλέφαρά μου...

                                                2.2.2010