Η Θεσσαλονίκη όταν βραδιάζει είναι μια ηθελημένα υποταγμένη παλλακίδα.

Μια λάμψη ιδέας         και μετά μια έγχρωμη σιωπή

Πάνω από τα αρχαία κοιμητήρια.

Ύστερα που το αυτοκίνητο φεύγει απ’ την κοιλάδα των Τεμπών
και άφησε επάνω του το λούστρο της η ανηφορική Ραψάνη.

Σχεδόν η άνοιξη

Κραταιά  νύφη κόρη

Χιονούλα τσούζει σαν μην πέθανε το μαύρο κρύο.

Σφετερίζονται οι νηφάλιες μέρες μια ιστορική ηγεμονία που προσιδιάζει στην άνοιξη.

Η Θεσσαλονίκη όταν βραδιάζει είναι μια ηθελημένα υποταγμένη παλλακίδα.

Όλον τον έρωτα, που πλεονάζει, εξυπηρετεί.

Πάνω απ’ την θάλασσα ο αέρας είναι μαγνητικός και δοσίλογος.

Σκορπά στο αναίτιο δορυφόρους ελαφρούς χαρούμενους γλάρους.

Περαία μεριά- η νύχτα κυρτώνεται· σιγοβρέχει.

Έχω κάτι παλιά φιλαράκια που νοστιμεύονται τις ωραίες γυναίκες.

Δεν φοβούνται του κορμιού τις χαρές.

Όταν γράφω τα τελευταία μου ποιήματα

Αυθωρεί και παραχρήμα μέσα τους θα καταχωρηθούν

Σαν πρόσωπα μυθικά που τελετουργούν

Σε δικό τους ανυπόταχτο κόσμο.

Για όλα που θα έλεγα δεν θέλω πια να σέβομαι κανέναν απηρχαιωμένο ειρμό..

                                                          Περαία 27.2.2012