Τσάγαλα που πρωί πρωί και λυρικά στης μυγδαλιάς τον κόρφο ξύπνησαν
κάπου στην Πάρο,
ψηφιδωτά που άφησε η αρχαιότητα να μας θυμίζουν
πόσο ωραία μιλούσε
κάποτε και το δάπεδο ακόμα
ερωτευμένος όπως πάντα ο Αρχίλοχος
ο ήλιος είναι ένα φως ποιητικό που ξάφνιασε τις τάξεις των πουλιών
τα σπίτια ανηφορίζουνε προς το βουνό
ο ουρανός που αν θέλεις λάμπει
η θάλασσα που υπερυψώνεται για να υπάρξει μες τον χρόνο σαν θρησκεία
αδυνατούν τα όνειρα να μπουν μες το στενό κεφάλι
ο νους που ασωτεύει άλλα σκέφτεται
"θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία"
κι αν πεις πως θα πιστέψεις το αδύνατον
να δεις που ο μύθος που σε δίδαξαν θα ξαναγίνει..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Bella foto!
Un pueblo marinero, precioso, todo pintado de blanco. Me ha recordado a una isla, Lanzarote.
Un beso
Jessenia
La bella española que va a tener muchas de esas casas, supongo ..
griegos muchos besos!
Δημοσίευση σχολίου