Η ζωή σκηνοθετεί

Πάντα στα ψέματα-

Η ζωή σκηνοθετεί μα οι ηθοποιοί της

κομπάρσοι αγράμματοι είναι·

Λείπει το φως της γνώσης κι η ευρεία συνείδηση.

Ελληνικά στοχάζεται η μελαγχολία μου.

Υποβάλει τα γεγονότα σε μαρασμό.

Με διδάσκει

αυτοσαρκασμό και κατάθλιψη.

Θέλω να ζωστώ εκείνες τις εκρηκτικές σκέψεις μου και καμικάζι
αυτοκτονίας να εκραγώ ανάμεσα στους λέοντες

″αποθανέτω η ψυχή μου..″

που θέλουνε να με κατασπαράξουν.

Παλεύοντας με τα σεντόνια και που ήρθε, να, πρωί.

Με κούρασαν οι άνθρωποι. Καταφεύγω

στο καβούκι της μοναχικής κάμαράς μου.

Σπατάλησα πολλά αισθήματα-

όλα τα πήρε ο άνεμος.

Αθώος μιαν ανάσα ρήματος

παίρνω κι αυτό που μου ανήκει:

φρικώδη θλίψη. Κι όμως-

αγαπούσα το φως.

Κυκλοθυμικά επάνω μου χτυπιούνται οι που αγάπησα

ιδέες. Με πάνε στην αντίφαση.

Ακροατήριό μου όλοι όσοι τους αγνόησα

κάποτε άθελά μου-

Τώρα ψαύω τα λόγια τους, πολύ προσεκτικός είμαι

απέναντι στο δικό τους φεγγάρι.

Νάτο που ήρθε το πρωί! Την νύχτα

έσβησα όλα τα άστρα κι αμφισβήτησα κάθε αρχιτεκτονική του σύμπαντος-

Νάτο που θες την γόνιμη παρεκτροπή μου!

Παλεύω με μια κούπα

καφέ. Δηλητήριο είναι κάποια ώρα οι λέξεις.

Μπορεί και να πέθανα

κι ίσως δεν το ‘χω καταλάβει. Η φωνή μου έχει αντίλαλο

στον γκρεμισμένο οίκο της μέρας.

Μοναστηριακός τόσο που θα με πάρει ο διάβολος- και δεν φοβάμαι.

Αφήνω την κουτσουλιά του πουλιού πάνω στο καθαρό ρούχο μου.

Πείσμα που έχω!

Μόνο με το πανηγύρι της φύσης διασκεδάζω

και με σένα που θα με διαβάσεις όπως για να μ’ ερωτευτείς..

                                                       31.7.2011