Συμβαίνει στο μπαλκονάκι σου, συμβαίνει:
Ο ήλιος, ο αυτοκρατορικός ήλιος καρφιτσώνει μιαν ευχή από αχτίδα
Ως την ψυχούλα σου, οι ουρανοί σχίζονται
Κι όλα χωρούν στην καρδιά σου.
Εκεί που ο χρόνος χτυπά τις μπάλες των ωρών σαν σε μια κουρασμένη καραμπόλα
Και στο μπιλιάρδο τ’ ουρανού η φαντασία μου σε φτάνει και σε παραφτάνει. Παράξενη
Που είναι η ζωή τελικά.
Ποτέ δεν βάζεις που να ισχύει δια παντός μια τελεία.
Όλο σου αναιρεί το χρονικό επίρρημα
Κι όλο εσύ που είσαι εδώ, δεν ξέρεις αύριο που θα γινότανε να φτάσεις.
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Η ποίηση κατηγορήθηκε για ασυμφωνία με το Συμφέρον...
Καταδικάστηκε χθες...
και οι στίχοι κλαίνε την Ορφάνεια τους...
μα ...
ο Ποιητής προσποιήθηκε τον αυτοχειρα
και θέλησε γενναία τη θέση της να πάρει
με αυτοκτονικό Έρωτα
από την πιο ψηλή Κορυφή της Συγγραφής...
τον Πίστεψε ο Δικαστής...
κι ο Ποιητής ανέβηκε στο Θυσιαστήριο..
πήρε φόρα Ψυχής
και πέταξε στον αέρα
αφήνοντας την Ιαχή του
να σκαρφαλώσει στο πιο Υψηλό του Ιδανικό...
άρπαξε το Κορίτσι - την ΠΟΙΗΣΗ - από τη μέση
και κλείστηκαν στις σελίδες τ'Ουρανού....
Κάθε φορά που ένα κορίτσι
κάθεται καταχαμα στο μπαλκονάκι
κλέβοντας ήλιο κι Ουρανό
τα Ποιήματα Λεύθερα Πουλιά γεμίζουν τον Ορίζοντα της Σκέψης της με Όνειρα και Ζωή....
Σε φιλω..
ΚΑΚΙΑ
μια εικόνα, μια σκέψη και γεννιέται το ποίημα..
τρωτό και άτρωτο, ευαίσθητο και ματωμένο..
σαν μωρό που ήρθε στον κόσμο μας και ετοιμάζεται να κλάψει..
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου