ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ...

Τα μάτια σου

ραφινάρουν την σιωπή και μου την επιστρέφουν σαν υπέρτατο δώρο

που μέσα στον άνεμο φωσφορίζει όπως να θέλει να καίγεται

από της ικμάδας της την τόση την τόλμη.

Τα μάτια σου

είναι δύο λυρικά νομίσματα που με αυτά όλον τον έρωτα εξαργυρώνω

και μένω πάντα μαθητής σε μια λέξη που δεν μπόρεσα ακόμα

να φτάσω την κρυφή μουσική της.

Τα μάτια σου

υπερασπίζονται τον έρωτα με τόσους τρόπους

που η νύχτα γίνεται ένα βιολί που θλιμμένα μιλάει.

Φορώ την μοναξιά μου· κοιμάμαι.

Είμαι τόσο απλός μα εσύ το ξέρω πως αλλιώς με φαντάζεσαι.

Αλλά έχω αποτινάξει από εμένα αυτό το επίτηδες

φιλολογικό τίποτα, έχω αφήσει

να είναι τα λόγια μου τόσο καυτά, σαν κάστανα που ωραία

μια γλύκα του καρπού συλλαβίζουνε, έχω υπάρξει

πικραμένος, κουρασμένος, σχεδόν

όπως όλοι οι άνθρωποι είναι,

μετά που τους ταλαιπωρεί η δύσκολη ζωή-

μικρότεροι κι απ' τον πραγματικό εαυτό τους.

Και σε θέλω. Έρχεσαι

με τα μεγάλα πράσινα μάτια σου

που μια τίγρη που δεν θα εξημερώσω ποτέ μου θυμίζουνε-νικάς

εμένα κι εσένα. Με ρωτάς

πώς γράφω τόσο και τόσα ποιήματα- κι εγώ δεν ξέρω

γιατί ένα χέρι αόρατο μέσα μου οδηγεί.

Προσπαθώ να λέω το φως και των θεών τα σωσμένα.

Καταλαβαίνω

τον χρόνο σαν ένα αγκάθι που πονά

όταν εγώ δεν ξέρω να μιλήσω όπως αρμόζει

ούτε σ' ένα πουλί που συναντάω το ξημέρωμα

να τραγουδά ερωτικά τον μεγάλο καημό του..

Γιατί αποφασίζει τις μελαγχολίες του έρωτα η ζωή..

                                        

                                               31.10.2009