φεγγάρι της Αρτέμιδος που το ζήτησα κι ήρθε
στον ύπνο μου
πιο κραταιό όταν καμάρωνε η νύχτα
τα τόσα της βασίλεια άστρα..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ο άνεμος τσούζει πάνω στις γέρικες ιτιές ο άνεμος βογκά
όπως σκλαβώνει τα περονοφόρα φύλλα τους.
και το απόγεμα γεμίζει ένα φως ροδαλό που τραντάζει την εποχή της ζέστας, κουνά
την ουρά του σαν τεντωμένο αιλουροειδές που θέλει
μια λεία παμπόνηρη σαν σκέψη τρωκτική να τσακώσει.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
δεν φοβάμαι να μην έχω ακροατές, φοβάμαι να μην μπορώ να ακούσω την φωνή μου ο ίδιος
όταν σκοτεινιάζει
και είμαι ενώπιος εαυτού ο εγώ
και γράφω σαν να μου τελείωσε το ψυχικό μελάνι..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ο ήλιος παίζει με την σκιά μου ο ήλιος συνουσιάζεται
με το σκοτάδι που είμαι
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Το ενα καλυτερο απο το αλλο.Οταν ξεκινω να σε διαβασω δεν μπορω να σταματησω.Στο ειχα πει απο την πρωτη φορα.Εισαι ο αγαπημενος μου ποιητης!Μαγευεις την σκεψη μου ,γιατρευεις την ψυχη μου!Ο πονος σου τοσο οικειος ,τα παραμιλητα σου!
δεν καταφερνω να περνάω συχνά από δω, μα όταν έρχομαι. χάνομαι. βυθίζομαι στη μαγεία των στίχων σου
EκτόςΤωνΆλλων
Ε, τι να πώ τώρα;
Σ'ευχαριστώ πολύ!
logia
μα για ΛΟΓΙΑ μιλάμε..
Ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου