Πώς γίνεται να πάρουν οι λέξεις νόημα απογέματος και ο ήλιος
Κλονίζει τις ευθείες των άνω βουνών!
Ένας γλάρος αυθαιρετεί μες το γαλάζιο όταν
Κι η θάλασσα που λάμπει είναι μία επιφάνεια του κάτω ουρανού
Που γέμει με πλοιάρια των εξερευνητών ανθρώπων.
Στην προκυμαία στραταρίζουν ζευγάρια.
Αποκρύπτοντας τον κόσμο ο ένας για τον άλλον.
(Βλέπεις κι ο έρωτας πυροβολεί τυφλά..)
Εσύ οφείλεις ψυχή για να σου αποκαλυφθεί αυτό το κρυμμένο πετράδι
Της αληθινής σοφίας·
Ρεμβάζεις βαθιά στον ορίζοντα που τρέμει
Με φλογίτσες ολοκόκκινες του ήλιου.
Κι αυτή η μοίρα να κινδυνεύεις ολοένα
Ανάμεσα σε λέξεις που θα σε εκθέσουν
Μοιάζει δουλειά εκ του πονηρού· αφού στο τέλος
Συντελείται ο φόνος ερήμην σου και όλοι
Εσένανε κατηγορούνε!
Υπηρέτη του ιδεατού φωτός!
Σαν μια τριήρη που ο άνεμος την διώχνει
Προς το ταξίδι αυτό του άλλου ουρανού.
Φυσάει αέρας:
Θωπευτικός και απόκοσμος!
Ζεστός όπως να ταριχεύει για να ζήσει αιώνια
Αυτό το τώρα μεσημέρι!
Με τα λόγια τι θα σώσω να πω;
Που σ’ έναν μύθο με εμπλέκουν ολοένα!
Ο Κένταυρος με μαθαίνει αλήθειες
Που μόνον τους ημίθεους θα ωφελήσουν-
Κάποια φορά.
2.7.2008
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Τριγυρίζω σαν απόγευμα παρατεταμένου Ηλιοβασιλέματος
στα σοΚάκια της στιχομυθίας σου
και η Σκέψη μου παίρνει το Νόημ ατων Λέξεων που καταρρακτωδώς λούζουν όλα τα παιδικά μου Αποφθεγματα,
που ωρίμασαν σαν Φρούτα Καλοκαιρινής σοδειάς στην παραλία του Ποιήματος.....
Ωριμάζουμε κι εμείς μαζί με τα Ποιήματα,
με τις Εποχές,
με τα Δέντρα,
με τη Μέρα που χαρίζεται στο απογευματινό της Ηλιοβασίλεμα......
Σε φιλώ.....
Κάκια
σ' ευχαριστώ!
Σχολιάζεις και είναι ποιητικό κάτι το σχόλιό σου!
Δημοσίευση σχολίου