Η ΨΥΧΗ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ…

Ήχο μεγάλο κάνει η ψυχή

κι επιβιώνει

                     χιλιάδες χρόνια

                       στα ψηλά στέκει εκεί 

                      λίγο πιο κάτω απ’ τ΄ άστρα.

Ολονύχτιες περιπλανήσεις της μες τις ιδέες,

εξουσίες νοήματος που δεν μας υποτάχτηκαν,

ύφος μιας στιγμής που πάει χάθηκε

παρασέρνοντας

ζωή που είναι δικός μας μύθος.

Μια ελπίδα του μπλε  παράθυρου

σ’ ένα ελληνικό νησί πριν μάθει

τουριστική αυθάδεια-

είναι ρολόγια του καημού τα σπίτια:

μετρούν τις ώρες μας σαν ρημαγμένες νότες

κλείνονται μ’ ευχαρίστηση με γύρω τους παρτέρια

με αινιγματικά φυτά.

Σαν όνειρο τα έβλεπα, σαν μικρές φουρτούνες

που πρέπει να περάσουμε για να γνωρίσουμε ζωή-

τα ιστία τους με πρόδηλο να ταξιδεύουν

κρατούν τις μέρες μας θρησκείες μυστικές

για να ξέρουμε πόνο.

Αιωρούμαι μέσα σε σύμπαν λέξεων, θέλω να πω ποιός είμαι

ξορκίζω παρελθόντα βίο-        σα ν’ ανάβω

σε μακρινό αλειτούργητο εκκλησάκι ένα κερί.

Οι ευθύνες μου λεξικέραυνες  

μπρούσκο πίνουν ευθυμίας.

Να ευθυβολίσω  με τις ιδέες μου

να πετάξω κλαδιά τις χαρούμενης σκέψης

να ξαπλώσω αμέριμνος σε ασκέπαστη

ταράτσα προς τ ’άστρα ανέ-

μίζοντας μια προσευχή..

ν’ αγιάσουν όλα!                                                                           

                                     7.1.2008