Η κοινωνία σήπεται σαν ένα παραώριμο μήλο

Η κοινωνία σήπεται σαν παραώριμο μήλο

όση αμαρτία κουβάλησε

από τους αιώνες, τώρα να, την εκβράζει

σαν ένα σιγανό ποταμάκι

που ντρέπεται το γάργαρο νερό.

Τίποτα δεν είναι ιαματικό
στις μέρες μας όλα φασιστεύουν

οι κάνες των όπλων συνεχώς εκπυρσοκροτούν

φτωχύναμε από ολοκληρωτικά όνειρα

δεν θα σε βρω πουθενά Κυριακή μου

να λάμπεις όπως σου άξιζε

θέλουν να φιμώσουν τον λόγο μας

δυνητικά αυτό που έχουμε
είναι μια ποίηση που δεν έχει αντίκρισμα

σε κανένα που υπήρξε ή θα υπάρξει καθεστώς.

Άσε με να ζητώ τα ανέφικτα

και να θέλω απλά να κληροδοτήσω στις νέες γενιές

ένα πείσμα ερυθρό, να γίνουν οι άφοβοι
φάροι του μέλλοντος.

Πιστεύω την μεριά από την οποία
δεν φθείρεται ο άνθρωπος

που δεν τον κάνει κανένας τιποτένιο σαθρό υποχείριο

που μπορεί να ερωτευτεί αφήνοντας
να τον δεσμεύει το κριτήριο του φιλιού
που είναι ο αντάρτης του πάθους του σώματος.

Οι φίλοι μου είναι πικραμένοι πια
και με θλίβουν

οι σκέψεις τους
νοσηλεύονται στο φως του φεγγαριού

ουρλιάζουν ως και στον ύπνο τους ουρλιάζουν

και όταν στα μάτια τους κοιτώ

η θλίψη μου για τον χαμένο χρόνο περισσεύει.

Βασίλη κάθε βράδυ που σε κουβεντιάζω
υπερασπιζόμαστε μιαν εφηβεία που την φτάσαμε ως τις μέρες μας

κι η χώρα που λατρέψαμε έγινε όπως κάδος των απορριμμάτων.

Μα θα δικάσουμε κι εμείς, θα φέρουμε τον εξοστρακισμό μας

σε φάση ενεργή- τι θα καταλήξει η πατρίδα
αν δεν αποποιηθεί τα λυσσασμένα σκυλιά της;

Δες που το ποίημα μου ξεφεύγει κάποτε και γίνεται
ιοβόλο

γουρλώνει τα μάτια του, δεν πιστεύει τι βλέπει

και είναι πάντοτε μετέωρο

ανάμεσα σε μια αλήθεια και μια φρίκη

πραγματικότητας που βρίθει από τέτοια η εποχή..

                                                              20.10.2011