Ξεψυχώντας η μέρα, ανεμίζουν λευκά πουκάμισα
απλωμένα στο σκοινί της μπουγάδας των άστρων.
κάτι ασπρόρουχα φρεσκοπλυμένα κάνουνε μια ομοιοκαταληξία
ζωντανή με το φεγγάρι. κι η νύχτα φέρνει πίσω πάλι
ζωντανή με το φεγγάρι. κι η νύχτα φέρνει πίσω πάλι
την στέρηση.
ένας άντρας χαϊδεύει την ωραία γυναίκα
ένας άντρας χαϊδεύει την ωραία γυναίκα
που λιγώνεται και παραδίνεται ευτυχισμένη.
ο κουμπαράς των αποθησαυρισμένων στιγμών σπάζει και ακούγονται
που κατρακυλούν στο πάτωμα τα τυχερά νομίσματά του.
που κατρακυλούν στο πάτωμα τα τυχερά νομίσματά του.
κλέβω ένα και φεύγω:
είμαι ο λωποδύτης των υποσχετικών ανοίξεων..
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Εξαίσιο!!!
(χωρίς άλλο σχόλιο)
Καλό βράδυ Στρατή!
Στρατή, αυτό το ποίημά σου, είναι ένας πίνακας ζωγραφικής!!! Χειρίζεσαι τη γλώσσα μας με έναν τρόπο μοναδικό, έτσι ώστε να ξεδιπλώνονται εικόνες μπροστά σου! Μπράβο!
Σ' ευχαριστώ πολύ Μίνα!
Καλό βράδυ!
Φανή, σ' ευχαριστώ πολύ!
Όταν το λέει μια ζωγράφος έχει ιδιαίτερη σημασία!
Καληνύχτα!
Δημοσίευση σχολίου